Zamek Fontainebleau

Kolejny dzień rozpoczynamy od 130 km przejażdżki do Zamku Fontainebleau. Oczywiście samochodu nie ma gdzie zaparkować. Robimy dwie rundki i jakimś cudem udaje się nam zaparkować prawie na vis-a-vis wejścia do zamku. Już pierwszy rzut oka na bramę robi wrażenie, a tuż po jej przekroczeniu rozpościera się przed nami zielony dziedziniec Białego Konia otoczony z trzech stron skrzydłami zamku. Na wprost brukowana aleja prowadzi do dwubiegowego podjazdu pod główne wejście... Kopara opada na ten widok... A to dopiero początek... Przechodzimy przez bramę zdobioną napoleońskimi emblematami i orłami...

Zanim wejdziemy do wnętrz trzeba napisać w możliwie najpełniejszy sposób o  historii zamku...

Bliskość Paryża (ok. 55 km od historycznego centrum państwa) i bogate tereny łowieckie sprawiły, że już w XII w. powstał tu pierwszy zamek myśliwski królów Francji. W dokumentach historycznych pierwsze wzmianki o zamku w Fontainebleau pochodzą z 1137 r. W tym czasie wzniesiony został tu dla króla Ludwika VII Młodego donżon oraz kaplica Najświętszej Marii Panny i św. Saturnina. Kaplicę tę w roku 1169 poświęcił Tomasz Becket, wygnany z Anglii arcybiskup Canterbury. Miejsce to było ulubioną posiadłością kolejnych królów z dynastii Kapetyngów,  Filipa Augusta i Ludwika IX Świętego, organizatora VI i VII krucjaty do Ziemi Świętej, który w 1259 r założył przy zamku szpital i klasztor. Tutaj urodził się syn Filipa III i Izabeli Aragońskiej, Filip IV Piękny i tutaj też zmarł. W zamku odbył się w 1332 roku ślub Jana II i Bonny Czeskiej. Karol VII wreszcie przystąpił do rozbudowy zamku, jednak nie została ona ukończona. 

Kolejnym władcą, który znacznie rozbudował zamek był Franciszek I. Rozbudowa ruszyła w 1528 r. Pracami kierował architekt Gilles le Breton, który przekształcił średniowieczny zamek w renesansową rezydencję pałacową. Wzniesiono wtedy zabudowania otaczające Dziedziniec Owalny (Cour Ovale), w tym nową kaplicę Św Saturnina, Złotą Bramę (Porte Dorée), budynki wokół Dziedzińca Białego Konia (Cour de Cheval Blanc). Od strony północnej wzniesiono monumentalną renesansową klatkę schodową, portique de Serlio, jako dojście do królewskich apartamentów. Dwie części rezydencji zostały też połączone galerią Franciszka I, w której swoje miejsce znalazła jedna z królewskich kolekcji dzieł sztuki. Przebogatą dekorację stiuków galerii wykonał sprowadzony z Włoch malarz i rzeźbiarz Rosso Fiorentino w latach 1522-1540. Wspomnieć też należy, że dla Franciszka I pracowali najwybitniejsi artyści czasów renesansu, w tym Leonardo da Vinci i Benvenuto Cellini, który dla ozdoby głównej bramy rezydencji wykonał w latach 1542-44 Nimfę z Fontainebleau. Następca Franciszka I, Henryk II kontynuował rozbudowę rezydencji. Za jego czasów włoscy malarze Francesco Primaticcio i Niccola dell’Abbate stworzyli malowidła w Sali Uczt (Salle des Fêtes). Za Henryka II i jego żony Katarzyny Medycejskiej powstała też Galeria Ulisesa. W tym czasie rezydencja poniosła też poważną stratę gdy na rozkaz Henryka Nimfę z Fontainebleau przeniesiono do Château d'Anet, podstawowej rezydencji jego kochanki Diany de Poitiers (obecnie oryginał znajduje się w Musée du Louvre a zamek zdobi kopia). Po śmierci męża, obawiając się o losy zamku w trakcie wojen religijnych, Katarzyna kazało otoczyć posiadłość fosą...

Kolejne poważne zmiany w Fontainebleau przyniosło panowanie Henryka IV. Najpierw kazał on dobudować do dziedzińca owalnego dwa skrzydła, które nazwano Tiber i Luxembourg. Następnie w latach 1601 - 1606 dokonano ujednolicenia wszystkich fasad. Po stronie wschodniej dobudowano nową, zwieńczoną kopułą bramę nazwaną porte du Baptistère. W latach 1606 - 1609, powstał nowy dziedziniec zwany Cour des Offices lub też Quartier Henry IV, gdzie znalazło się miejsce na pałacowe kuchnie oraz mieszkania dla urzędników dworu. Dawny ogród Diany otoczono dwoma kolejnymi galeriami - Galerie de Diane de Poitiers oraz Galerie des Cerfs. Wzniesiono też największy kryty kort tenisowy świata - Jeu de paume. Przy stawie wybudowano też nowe skrzydło nazwane  'La Belle Cheminée'. Przebudowa nie ominęła też terenów parkowych. Poza nowymi nasadzeniami, licznymi rabatami i kwiatonami wśród których porozstawiano liczne rzeźby powstał też długi na 1200 m kanał - blisko sześćdziesiąt lat wcześniej niż Ludwik XIV zbudował taki sam kanał w Wersalu.

Król Ludwik XIII, który urodził się tutaj i tu został ochrzczony kontynuował dzieło poprzednika. Za jego panowania ukończono Kaplicę Trójcy Świętej. Ludwik XIV dalej przebudowywał pałac i park wprowadzając nowe umeblowanie do wielu pomieszczeń i przebudowując obiekty wzniesione przez poprzedników. W Fontainebleau po abdykacji mieszkała królowa szwedzka Krystyna Waza, która tutaj pozbyła się swojego kochanka Marchese Gian Rinaldo Monaldeschi, którego oskarżono o zdradzenie wrogom tajemnic królowej. Wizytę złożył tu Car Rosji Piotr Wielki ale francuskie zwyczaje nie przypadły mu do gustu tak jeśli chodzi o polowanie jak i dworskie zwyczaje oraz serwowane do posiłków napoje, gdyż od miejscowego wina  wolał piwo, którego zapas przywiózł ze sobą . 

Kolejni władcy, Ludwik XV i Ludwik XVI kontynuowali przebudowy raz coś burząc, raz dobudowując. Ten ostatni przebudował apartamenty królowej dla Marii Antoniny w skutek czego powstały salon turecki w 1777, pokój gier w latach 1786–1787 oraz buduar w stylu arabskim. Ludwik XVI i Maria Antonina odwiedzili po raz ostatni Fontainebleau w 1786 w przeddzień wybuchu Rewolucji.
Podczas Rewolucji Francuskiej budynki zamku nie zostały zniszczone, jednak całe jego wyposażenie sprzedano na aukcjach a opróżniony obiekt wykorzystano na szkołę. Po tej linii wykorzystywał go także początkowo Napoleon umiejscawiając tu szkołę wojskową w 1803 r. Jednak plany miał znacznie bardziej dalekosiężne. W roku 1804 w Fontainebleau miało miejsce spotkanie Napoleona z Papierzem Piusem VII, który przybył z Rzymu by koronować Napoleona na Cesarza. Wtedy też przerobiono część pomieszczeń na apartament papieski, a całą rezydencję odnowiono i umeblowano. Królewską sypialnie przerobiono na salę tronową, a pozostałe pomieszczenia umeblowano w stylu cesarstwa - Empire. Dziedziniec Białego Konia -  Cour du Cheval Blanc przemianowano na Dziedziniec Honorowy - Cour d'Honneur i wyburzono skrzydło zamykające go od północy wstawiając w to miejsce dekoracyjną bramę i ogrodzenie.  5 Listopada 1810, w zamkowej kaplicy odbyły się chrzciny kuzyna Napoleona, późniejszego cesarza Napoleona III, gdzie Napoleon Bonaparte pełnił funkcję ojca chrzestnego, a Cesarzowa Maria Ludwika matki chrzestnej. W latach 1812 - 1814, château pełniło rolę eleganckiego więzienia dla Papierza Piusa VII. Napoleon spędził też w zamku ostatnie dni swojego panowania i tutaj 4 kwietnia 1814, pod naciskiem swoich marszałków, Neya, Berthiera, i Lefebvrea podpisał akt swojej abdykacji. 20 kwietnia, po nieudanej próbie samobójczej Napoleona na Dziedzińcu Honorowym odbyła się ceremonia pożegnania Starej Gwardii. Cesarz  stąd udał się na wygnanie na Elbę. Później jeszcze raz, podczas kampanii 100 Dni zatrzymał się w zamku 20 marca 1815 r.
Po restauracji monarchii kolejni królowie - Ludwik XVIII i Karol X pomieszkiwali w Fontainebleau, ale nie wprowadzali w rezydencji istotnych zmian. Dopiero Ludwik-Filip przebudował część sal na styl neoklasyczny.
Z kolei Napoleon III i Cesarzowa Eugenia spędzali w zamku wiele czasu, szczególnie latem. To za ich czasów w zamku pojawiła się kolekcja sztuki azjatyckiej oparta w znacznej części na darach od Króla Syjamu przekazanych parze cesarskiej podczas jego wizyty we Francji w 1861 r.
Po upadku cesarstwa część zamku mieściła Szkołę Artylerii, a część wykorzystywana była jako okazjonalna rezydencja prezydentów III Republiki oraz miejsce dla znamienitych gości takich, jak  Król Serbii Aleksander I (1891), Król Grecji Jerzy I (1892), Król Belgów  Leopold II  (1895) czy Król Hiszpanii Alfons XIII (1913). Ostatnią wizytą koronowanej postaci, która wcześniej rezydowała w zamku była wizyta Cesarzowej Eugenii 26 czerwca 1920 r.
W 1927 r. zamek uzyskał status muzeum narodowego. Dzięki pieniądzom z Fundacji Rockefellerów  odbudowano zniszczenia w skrzydle Belle Cheminée, które uległo częściowemu spaleniu w roku 1856. Podczas II Wojny Światowej zamek był kilkakrotnie okupowany przez Niemców a po wojnie, do 1966 r mieściła się w nim Kwatera Główna NATO w Europie.
Prace restauracyjne w zamku przeprowadzono ostatecznie w latach 1964 - 1968 pod patronatem Prezydenta Charlesa DeGaulle i jego Ministra Kultury, Andre Malraux. W roku 1981 zamek uzyskał status Obiektu Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Do odnowienia pozostał jeszcze jeden obiekt - Teatr Zamkowy w stylu drugiego cesarstwa z czasów Napoleona III. Braki finansowe wypełnił rząd Abu Dhabi i w 2014 r teatr otwarto pod nową nazwą  Teatr Szajka Khalifa Bin Zayed al Nahyan...
To tyle historii... Trochę dużo, ale i tak w sporym skrócie...

Mamy wykupione karnety na zwiedzanie zabytków Paryża i okolic, nie musimy więc stać w kolejce do kasy i wejścia więc ruszamy, swoją trasą zwiedzać wnętrza zamku. I trzeba przyznać, że z każdą kolejną salą coraz bardziej przydeptujemy sobie opadające na posadzkę szczęki...

Zwiedzanie rozpoczynamy od Muzeum Napoleona I gdzie przedstawiono pamiątki związane z Cesarzem i jego rodziną oraz otrzymywane przez niego prezenty oraz niektóre łupy wojenne... Muzeum utworzono w 1986 r w skrzydle po prawej stronie Dziedzińca Honorowego gdzie historycznie znajdowały się apartamenty książąt Pierwszego Cesarstwa.

Na ścianach kolejnych sal obejrzeć można najbardziej znane portrety Cesarza - szczególnie uwagę zwracają te stylizowane na model rzymski - oraz członków jego rodziny...

Możemy zobaczyć także oryginalne stroje Cesarza na różne okazje, w tym stroje noszone podczas ceremonii koronacji...

W kolejnych gablotach o ból głowy przyprawiają wspaniałe serwisy z porcelany Sèvres oraz elementy dekoracji stołu...

Jest też kolekcja insygniów najwyższych odznaczeń Cesarza...

Mamy też podręczny zestaw - "kosmetyczkę" z jaką Cesarz udawał się w podróże, w tym kampanie wojenne...

Jest też typowy strój Napoleona, który nosił podczas wypraw wojennych i kilka przedmiotów osobistych: epolety, pistolety, waliza i ostrogi...

Odtworzono także namiot, z którego Cesarz korzystał podczas wypraw wojennych... I trzeba przyznać, że luksusów to on tam nie miał...

Jest też i cesarska zbroja - trochę wzorowana na rzymskich legionach z wielkim złotym orłem na hełmie i z orderami Napoleona na piersiach...

Pozostało też co nieco z umeblowania apartamentów książąt. 

W Sypialni Króla Rzymu, syna Cesarza i jego drugiej żony Arcyksiężnej Marii Ludwiki Austriackiej noszącego imiona Napoléon François Joseph Charles Bonaparte, znanego też jako Napoleon II, zachowała się jego kołyska i trochę zabawek... A dlaczego Króla Rzymu? Dlatego, że taki tytuł grzecznościowy wymyślił Napoleon I dla potencjalnego następcy. I przez krótki moment był on nawet Cesarzem Francji jako Napoleon II w roku 1815, przed restauracją. Uznając ten fakt jago kuzyn, Louis-Napoléon Bonaparte, tworząc Drugie Cesarstwo Francuskie i przyjmując w roku 1852 tytuł cesarski nazwał się Napoleonem III.

Bogactwo architektoniczne i wyposażenie wnętrz zamku są tak bogate, że nie sposób opisywać każdego pomieszczenia dodając jeszcze nazwiska twórców poszczególnych dzieł. To miejsce trzeba po prostu odwiedzić i zobaczyć na własne oczy .... 

Przez poczekalnię przechodzimy do królewskich apartamentów... Pierwsza grupa sal nazywana jest Apartamentami Papieskimi gdyż dwukrotnie zamieszkiwał tu Pius VII - najpierw podczas koronacji Napoleona w 1804 r a później jako więzień Cesarza w latach 1812 - 1814. Wcześniej apartament ten zajmowany był przez Królowe Matki - Katarzynę Medycejską i Annę Austriaczkę. Lista jego mieszkańców przez kilka stuleci jest tak długa, że na jej podawanie tutaj zabrakłoby miejsca. Cały apartament składa się z jedenastu pokoi...

Salon Recepcyjny był przedpokojem apartamentu Anny Austriaczki, żony Ludwika XIII i matki Ludwika XIV. 

Sypialnia Anny Austriaczki - gobeliny z Manufaktury Golilins z około 1860 r.

Sala audiencyjna królowej matki

Galeria Franciszka I w zdobieniach zdominowana jest królewskimi symbolami - literą "F" oraz herbem Salamandra i trzema liliami. Powstała w roku 1528 i jest jednym z najpiękniejszych przykładów francuskiego renesansu. Drewniane panele w dolnej części ścian wykonał włoski artysta, producent mebli Francesco Scibec da Carpi. Dekoracja malarska w górnej części ścian to dzieło włoskiego malarza  Rosso Fiorentino i pracujących pod jego nadzorem wykonawców stiuków. Freski przedstawiają sceny mitologiczne reprezentujące królewskie cnoty. Mamy więc tu między oknami: Wypędzenie Ignorancji; Jedność Państwa; Cliobisa i Bitona; Danae; Śmierć Adonisa; Utratę Wiecznej Młodości; oraz Bitwę Centaurów z Lapitami. Po stronie pełnej ściany mamy natomiast: Poświęcenie; Królewskiego Słonia, Pożar Catane; Nimfę z Fontainebleau (domalowaną w latach 1860–61 przez J. Alaux by zakryć istniejące wcześniej wejście do galerii); Zatopienie Ajaksa; Edukację Achillesa oraz  Frustrację Venus. 

"Królewski Słoń" to jeden z serii fresków Rosso Fiorentino zdobiących Galerię Franciszka I

Oczywiście nie mogłoby zabraknąć tu popiersia władcy...

Wychodząc z galerii Franciszka I trzeba przejść przez Salę Straży. Pochodzi ona z czasów Karola IX. Ludwik Filip zmienił dekorację sali wstawiając parkiet z egzotycznego drewna, monumentalny kominek z 1836 roku, w którym wykorzystano fragmenty z rozbieranych sal z XV i XVI w. w tym popiersie Henryka IV i dwie postacie po bokach. Rzeźbiona rama oryginalnie znajdowała się w sypialni Henryka II. Do elementów dodanych za czasów Ludwika Filipa należy pięknie zdobiona porcelanowa waza z manufaktury w Sèvres wykonana w 1832 r. Za czasów Napoleona II sala ta wykorzystywana była jako jadalnia.

Dla ułatwienia komunikacji między piętrami w latach 1748 - 1749, miejsce, gdzie za czasów Franciszka I znajdowała się sypialnia jego faworyty, Anny de Pisseleu, Księżnej Étampes, wstawiona została Królewska Klatka Schodowa. Królewski architekt Ange-Jacques Gabriel zachował jednak stiukowe i malarskie dekoracje oryginalnej sali w górnej części przedstawiające Miłosne Życie Aleksandra Wielkiego. 

Wielka Sala Balowa oryginalnie powstała za czasów Franciszka I jako otwarta loggia. Około roku 1552 Król Henryk II nakazał jej zamknięcie i nakrycie bogato zdobionym sklepieniem kasetonowym, w którym przewija się inicjał króla, litera "H". Obok przewija się półksiężyc - znak królewskiej kochanki Diany de Poitiers. Zdobiące ściany freski zostały namalowane w roku 1552 przez Nicolo dell'Abate według rysunków Rosso Fiorentino. Freski po stronie ogrodu przedstawiają: Żniwa; Wulkana kującego oręż Miłości na prośbę Venus; Phaetona błagającego słońce, by mógł powozić swoim rydwanem; oraz Jupitera i Merkurego w domu Filemona i Baucis. Po stronie Owalnego Dziedzińca freski przedstawiają: Ucztę Bacchusa; Apolla i Muzy Na Górze Parnas; Trzy Gracje tańczące przed bogami oraz Ucztę weselną Thetis i Peleusa.

Sala Balowa na jednym końcu zwieńczona jest wspaniałym kominkiem zdobionym  posągami z brązu w klasycznym stylu rzymskim.  

Na drugim jej końcu znajduje się galeria, na której podczas balów siedzieli uświetniający zabawę muzycy. 

Z okien Sali Balowej widać Dziedziniec Owalny i Bramę Chrztu.

Pokój Ludwika Świętego, który był kiedyś także królewską sypialnią.

Wspaniały marmurowy kominek zdobi płaskorzeźba przedstawiająca Króla Henryka IV.

Salon Ludwika XIII to zarazem miejsce urodzenia króla. Dekorację malarską salonu wykonał Ambroise Dubois.

Salon Franciszka I - Sala Gobelinów

Galeria Diany de Poitiers - Galerie de Diane de Poitiers - nazwana na cześć kochanki króla Henryka IV przeprojektowana została na zamkową bibliotekę przez Napoleona III w roku 1858 r. Mieści się tu 16,000 tomów. Dekoracja odnosi się do mitu Diany oraz królewskich zwycięstw wojennych.

Biały Salon

Wielki Salon Cesarzowej

Wszystkie królowe i cesarzowe Francji, od Katarzyny Medycejskiej po Cesarzową Eugenię sypiały w Sypialni Królowej. Bogato zdobiony strop nad łóżkiem wykonał dla Anny Austriaczki Guillaume Noyers. Za pozostałą dekorację sypialni odpowiedzialna jest Maria Leszczyńska, żona Ludwika XV w latach 1746–1747. Wspaniałe łoże wykonane zostało specjalnie dla Marii Antoniny, ale dotarło do zamku dopiero w roku 1797, już po Rewolucji i egzekucji królowej. Natomiast korzystały z niego obie żony Napoleona - Cesarzowa Józefina i Maria Ludwika Austriacka. Ściany pokryte są tkaniną z wzorem kwiatów i ptaków w 1805 r. Po zniszczeniach tkaninę odtworzono w latach 1968–1986 wykorzystując za wzór pozostałości oryginalnej tkaniny. Balustrada przed łożem oryginalnie znajdowała się w sali tronowej zburzonego Pałacu Tuileries w Paryżu.   

Buduar królowej Marii Antoniny był salą w której mogła odpocząć od zgiełku życia dworskiego.

Sala tronowa zachwyca bogactwem. Aż nie wiadomo na co patrzeć - strop dekoracje ścian, meble, czy sam tron Cesarza Napoleona I. 

Sala Rady to miejsce gdzie królowie i cesarze spotykali się ze swoimi najbliższymi doradcami. Oryginalnie w sali tej mieściło się biuro Franciszka I. Salę całkowicie przerobiono w latach 1751 - 1754 według projektu architekta Ange-Jacquesa Gabriel, wprowadzając do dekoracji arkady i drewniane panele przedstawiające cnoty oraz alegorie pór roku i żywiołów malowane przez Jean-Baptiste Marie Pierre i Carle van Loo. Górna seria medalionów autorstwa Alexisa Peyrotte przedstawia tematy roślinne, nauki i sztuki. Cała sala utrzymana jest w stylu Rococo.

W roku 1804 Napoleon zadecydował, że chce mieć w zamku własny apartament, inny niż apartamenty wcześniejszych władców. Dla swoich potrzeb postanowił zaadoptować sześć sal stworzonych dla Ludwika XVI w roku 1786 przy Galerii Franciszka I. Apartament ten został udekorowany w stylu Empire.

Ta sala pełniąca wcześniej funkcję królewskiej ubieralni została przekształcona w sypialnię Napoleona w roku 1808 i pozostawała sypialnią władców Francji do roku 1870. Bez zmian pozostały w tej sali kominki, drewniane panele rzeźbione przez Pierre-Josepha LaPlace oraz rzeźba nad drzwiami autorstwa Sauvage'a. Łoże w stylu Empire wykonane specjalnie dla Napoleona jest zwieńczone cesarskim orłem i udekorowane alegorycznymi rzeźbami przedstawiającymi Chwałę, Sprawiedliwość i Obfitość. Fotele mają jeden bok niższy, żeby nie odgradzać siedzącego na nich od ciepła z kominka zapewniając jednocześnie wygodne oparcie po stronie przeciwnej. 

Znajdujące się obok studio było miejscem pracy Cesarza. W 1811 r wstawiono tu łóżko wzorowane na używanym przez Napoleona podczas wojennych wypraw, aby Cesarz mógł chwilę odpocząć, gdy pracował do późna w nocy.

Cesarski salon był wyposażony relatywnie prosto. 

Najważniejszym meblem  biurze Cesarza jest niewielki stolik na którym Cesarz podpisał w 1814 r akt swojej abdykacji...

Ostatnim pomieszczeniem zamku przed spacerem po otaczających go terenach zielonych jest Kaplica Św. Trójcy, której budowę rozpoczęto pod koniec panowania Franciszka I, a ukończono za czasów Henryka II. Jednak do roku 1608 kaplica nie została wyposażona. Wtedy to malarz Martin Freminet otrzymał zlecenie na dekorację sklepienia i ścian freskami, a rzeźbiarz Barthèlemy Tremblay na wykonanie dekoracji stiukowych i rzeźbiarskich. Freski Fremineta na sklepieniu nawy środkowej przedstawiają zbawienie człowieka od objawienia się Boga Noemu podczas wodowania arki po Zwiastowanie. Freski główne otoczono mniejszymi przedstawiającymi przodków Dziewicy Maryi, Królów Judei, Patriarchów głoszących nadejście Chrystusa oraz Cnoty. W latach 1613 - 1619 Freminet i Tremblay dodali freski w stiukowych obramowaniach między oknami na ścianach bocznych kaplicy przedstawiając na nich życie Chrystusa. Jednak ze względu na śmierć Fremineta w 1619 r pełna dekoracja kaplicy nie została ukończona. Od roku 1628 przystąpiono do dekorowania kaplic bocznych żelaznymi bramami i rzeźbionymi drewnianymi panelami, a florencki rzeźbiarz Francesco Bordoni podjął pracę nad marmurowym ołtarzem głównym. Postać po lewej stronie ołtarza to Karol Wielki będący podobizną Henryka II, zaś postać po prawej to Ludwik IX Święty ale będący bardziej podobizną Ludwika XIII, patrona rzeźbiarza. Powiększono balkon dla rodziny królewskiej i wstawiono balkoniki z kutego żelaza dla członków królewskiego dworu. W 1642 r dodano fresk Trójcy Świętej nad ołtarzem głównym autorstwa Jeana Dubois Starszego. W 1779 r oryginalne, mocno zniszczone freski Fremineta przedstawiające życie Chrystusa zastąpiono nowymi o tej samej tematyce. Najważniejsze wydarzenia, jakie miały miejsce w Kaplicy Św. Trójcy to 5 września 1725 ślub Ludwika XV z Marią Leszczyńską, chrzest Napoleona III 4 listopada 1810 oraz ślub Ferdynanda-Filipa Orleańskiego, syna Króla Ludwika-Filipa z Heleną de Mecklembourg Schwerin 30 maja 1837 r. 

Nie uwieczniliśmy na zdjęciach wszystkich cudów wnętrz zamku, nie byliśmy też we wszystkich salach ponieważ część podczas naszej wizyty nie była dostępna do zwiedzania, ale i tak tego co widzieliśmy wystarczyło, by pozostawić nas pod mocnym wrażeniem rezydencji królów i cesarzy Francji. Po wyjściu pozostał nam jeszcze do zrealizowania obchód wokół zamku i podziwianie przynajmniej części jego terenów zielonych...

Oczywiście nie obyło się bez "koniecznych" zdjęć na wspaniałych schodach wejścia głównego od strony Dziedzińca Honorowego...

Staw Karpi z położonym na jego środku Pawilonem to jeden z najbardziej znanych widoków zamkowego parku.

Złota Brama 

Od strony Stawu Karpi zamek prezentuje się jeszcze bardziej okazale...

Taras reprezentacyjny utworzony został w stylu ogrodu francuskiego w latach 1660 - 1664 przez naczelnego ogrodnika Ludwika XIV, André Le Nôtre.

Widok z tarasu reprezentacyjnego (Grand Parterre) wzdłuż Wielkiego Kanału liczącego sobie 1200 m długości.

Obiekty tak zwanych Urzędów podczas naszej wizyty były remontowane. Prawdopodobnie w niedalekiej przyszłości będą pełnić funkcję luksusowego hotelu...

Brama nosząca nazwę Brama Chrzcielnica powstała za czasów Henryka IV, a jej nazwa wzięła się stąd, że tutaj właśnie miał miejsce chrzest Ludwika XIII.

Wreszcie dotarliśmy do ogrodów Diany. Kiedyś był to prywatny ogród władców. Oryginalny ogród w XVII i XVIII w. był ogrodem francuskim z kwiatonami i rabatami kwiatowymi. Za panowania Napoleona I przekształcono go w ogród angielski, a po upadku Napoleona III otwarto go dla społeczeństwa. Swoją nazwę ogród zawdzięcza fontannie, której głównym elementem jest postać bogini polowań, Diany z jelonkiem. Rzeźba ta jest kopią starożytnej rzeźby podarowanej przez papieża królowi Henrykowi IV znajdującej się obecnie w Luwrze.

Wracamy pełni wrażeń na Dziedziniec Honorowy i kończymy wizytę w Fontainebleau. Dzień się jeszcze nie kończy, a przed nami kolejne wrażenia z zamków doliny Loary...