Wenecja - Canal Grande 1

Można powiedzieć, że Canal Grande to przebiegająca przez środek Wenecji autostrada. To 3.8 km najruchliwszej chyba drogi wodnej na świecie. Na drodze wodnej o szerokości od 30 do 60 m poruszają się wodne tramwaje vaporetto pływające od brzegu do brzegu, od przystanku do przystanku, barki z zaopatrzeniem, motorówki policji, pogotowia ratunkowego, policji finansowej, straży pożarnej, taksówki, prywatne motorówki i gondole z turystami...I jakoś to funkcjonuje. Kanał nie jest głęboki - maksymalnie dochodzi do 6 m. Brzegi kanału łączy kilka przepraw gondolowych oraz aktualnie już nie trzy, a cztery mosty: Akademii, Rialto, Scalzi oraz powstały dla połączenia Piazzale Roma z dworcem kolejowym - Most Konstytucji. Canal Grande dzieli też Wenecję na pół, jeśli chodzi o sześć dzielnic miasta. Na każdym z jego brzegów znajdują się po trzy sestieri czyli dzielnice - Cannaregio, San Marco i Castello po lewej oraz Santa Croce, San Polo i Dorsoduro po prawej licząc od Piazzale Roma.

Kanał najprawdopodobniej przebiega wzdłuż dawnego koryta jednego z odgałęzień rzeki Brenta w dawnych czasach zwanego Rio Businiacus. Obecnego kształtu, odwróconej litery "S", kanał nabrał ostatecznie w XV w. Na obu jego brzegach przez stulecia powstawały pałace i składy, targi oraz zwykłe domy mieszkańców z różnych klas społecznych. Dzisiaj na całej długości kanału podziwiać możemy około 170 obiektów pochodzących z okresu od XIII do XVIII w. Każdy z tych obiektów ma swoją historię opartą na losach kolejnych pokoleń od ich budowniczych po obecnych mieszkańców. Pełny opis wszystkich wymagałby zebrania tych historii w kilku tomach, więc ograniczę się tutaj do wskazania tych ciekawszych obiektów, przedstawiając ich nazwy oraz nieco szerzej napiszę o tych najciekawszych...

Ponieważ tym razem rozpoczęliśmy rejs vaporettem linii 1 od przystanku Salute zaczynamy od widoku na lewy brzeg. Na zdjęciu poniżej widać od lewej Palazzo Venier Contarini  i Palazzo Giustinian Michiel Alvise

Od prawej: Palazzo Venier Contarini, Palazzo Contarini Fasan i Palazzo Ferro Fini. 

Palazzo Contarini Fasan (ten wąski z dwoma balkonami na drugim piętrze) nazywany inaczej Casa di Desdemona. Są dwie legendy odnoszące się do pochodzenia tej nazwy związane z mieszkańcami tego gotyckiego pałacu z XV w. Pierwsza wiąże nazwę z Nicola Contarinim, zasłużonym dowódcą wojsk weneckich w wojnie z Turkami, który ze względu na bardzo ciemną karnację nazywany był Maurem. Contarini   był tak zazdrosny o żonę Palmę Querini, że ta nie wytrzymała obsesji męża i uciekła od niego do rodziców. Druga, podobna legenda odwołuje się do Admirała Cristoforo Moro, którego nazwisko oznacza wprost Maura. Jego żonę nazywano "Białym Diabłem" - czyli Desdemoną. Owa Desdemona zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach w 1508 r. Można powiedzieć, że William  Shakespeare zainspirowała się obiema legendami połączył wspomniane tu postacie gdy tworzył swojego Otella... 

Natomiast Palazzo Ferro Fini powstał z połączenia w latach 1860 Palazzo Morosini Ferro i Palazzo Flangini Fini, które zakupił pochodzący z Dalmacji Luigi Ivancich, aby stworzyć w nich luksusowy hotel o nazwie New York. Niestety po II Wojnie Światowej, podczas której w hotelu stacjonowali najpierw żołnierze niemieccy a później amerykańscy, hotel zaczął podupadać i w 1972 r. budynek zakupiła Prowincja Veneto na siedzibę Rady Prowincji, która mieści się tam do dzisiaj. 

Budynek z czerwonej cegły to Palazzo Pisani Gritti. Dziś mieści się w nim luksusowy Gritti Palace Hotel. Pałac powstał w XIV w. następnie został przekształcony przez rodzinę Pisani na obiekt w stylu gotyckim w 1475. Od roku 1525 rezydował w nim Doża Andrea Gritti. Do XIX w. pałac pozostawał w rękach prywatnych, ale część pokoi wynajmowano gościom. Tutaj mieszkał z żoną  John Ruskin i tutaj stworzył swoją trzytomową serię poświęconą architekturze gotyckiej - Kamienie Wenecji. W 1895 r. pałac przekształcono w hotel, który po kilkukrotnej zmianie właścicieli, od 2014 r należy do sieci Marriott International 

Tymczasem po przeciwnej stronie kanału wyruszając od Santa Maria della Salute minęliśmy już wspomniany w poprzednim wpisie Hotel Sina Centurion Palace, który zajmuje dawny Palazzo Genovese - pałac, który wzniesiony został dla rodziny Genovese w 1892 r. w stylu weneckiego gotyku, według projektu architekta Edoardo Trigomi Mattei, w miejscu, gdzie zabudowa istniała już w VII w. Kolejne budynki to Palazzo Nani Mocenigo, Casa San Tommaso oraz Palazzo Orio Semitecolo Benzon pochodzące z XIV i XV w.

Kolejny zwracający uwagę budynek to Palazzo Salviati. Budynek wzniesiony został w latach 1903 - 1906, według projektu architekta Giacomo Dell'Olivo, dla rodziny mistrzów rzemiosła szklarskiego Salvati. Pałac był jednocześnie domem mieszkalnym i pracownią z piecem do wytopu szkła. Firmę założył w 1859 Antonio Salviati, który przyczynił się do odrodzenia w Wenecji produkcji szkła kryształowego, które w tym czasie ustępowało produktom warsztatów angielskich i czeskich. Salviati wynalazł nową metodę wytwarzania szklanych płytek mozaikowych i mozaiki Salvati stały się sławne na całym świecie. Wykorzystano je, między innymi, do dekoracji kopuły katedry św. Pawła i wejścia do parlamentu w Londynie, a także Opery Paryskiej. Mozaika zdobiąca front pałacu pojawiła się tu w 1924 r. 

Budynek, którego fragment widać po lewej stronie to dawny Konsulat USA w Wenecji, obecnie jako Casa Artom od 1974 r należy do prywatnego amerykańskiego Uniwersytetu Wake Forest z Winston-Salem w Karolinie Północnej. 

Natomiast niedokończona fasada należy do Palazzo Venier dei Leoni, który należy do Solomon R. Guggenheim Foundation i mieści muzeum sztuki nowoczesnej - Peggy Guggenheim Collection.

 Peggy (a faktycznie Marguerite) Guggenheim urodziła się w Nowym Jorku 26 sierpnia 1898 w rodzinie zamożnych Żydów szwajcarskiego pochodzenia. Jako młoda dziewczyna wyjechała do Paryża, gdzie związała się z paryską cyganerią artystyczną. Jej pierwszym mężem został pisarz Laurence Vail. Drugim został malarz niemieckiego pochodzenia Max Ernst. Z Paryża przeniosła się do Wenecji, gdzie zakupiła Palazzo Venier dei Leoni. Przez ponad 30 lat, mieszkając w Wenecji, budowała swoją kolekcję prac współczesnych jej artystów. Zmarła 23 grudnia 1979 pozostawiając testamentem pałac i swoją kolekcję fundacji wuja z zastrzeżeniem, że jej zbiory mają pozostać w Wenecji i być publicznie dostępne. Podważyć tę decyzję próbował wielokrotnie jej wnuk  Sandro Rumney, jednak do 2015 r przegrywał kolejne procesy wytaczane Fundacji. Obecnie za cenę wstępu 15 € od osoby w galerii podziwiać można dzieła artystów takich jak: Giorgio de Chirico, Georges Braque, Salvador Dali, Joan Miró, Pablo Picasso, Max Ernst, Wassily Kandinsky, Paul Klee, Jackson Pollock i wielu innych. Od 2017 r kuratorem i dyrektorem kolekcji jest wnuczka Peggy Guggenheim - Karole Vail. 

Od lewej: narożnik Palazzo Sagredo, Palazzetto Foscari i wysunięty w przód Palazzo Michiel dalle Colonne.

Palazzo Michiel dalle Colonne miał wielu właścicieli, którzy zmieniali jego wnętrze i wygląd fasady. Obecna barokowa fasada jest wynikiem przebudowy w XVIII w przez architekta Antonio Gaspari. Okrytym niesławą jego właścicielem był Ferdinando Carlo Gonzaga, Książę Mantui i Montferrat. Prowadził w tym pałacu życie wystawne i bogate. Był wrażliwy uroki kobiet, których miał pono cały harem. Jednak, gdy podczas Wojny o Hiszpańską Sukcesję sprzymierzył się z Francją popadł w niełaskę władców Austrii i żywota dokonał najpierw zesłany do tegoż pałacu, a później ogłoszony 30 czerwca 1708 przez cesarza zbrodniarzem zmarł w Padwie. Pałac przeszedł na rodzinę Colonna. W roku 1716, Michiel dalle Colonne gościł tu Fryderyka Augusta I księcia Saksonii, księcia warszawskiego w latach 1807–1815, oraz Karola Albrechta, Elektora Bawarii (później Cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Karola VII). Później pałac pełnił różne funkcje - był między innymi siedzibą partii faszystowskiej w Wenecji jako Casa del Fascio.

Palazzetto Foscari to niewielki pałac z XIII w. służy obecnie za elegancki hotel.

Palazzo Morosini Sagredo - Ca'Sagredo to budynek z XIV w. w stylu gotycko-bizantyjskim, który pierwotnie należał do rodziny Morosini. W roku 1661 zakupił go ambassador Nicolò Sagredo, który później wybrany został na weneckiego Dożę. Na początku XVIII w pałac przeszedł na Zaccaria Sagredo, miłośnika sztuki i literatury. Nie dość, że pałac dekorowany był pracami najwybitniejszych weneckich artystów jak Giambattista Tiepolo, Sebastiano Ricci, Pietro Longhi, czy Niccolò Bambini to jeszcze Zaccaria Sagredo w drugiej połowie XVIII w zebrał w nim kolekcję około ośmiuset obrazów, dwóch tysięcy grafik i rycin oraz wspaniałą bibliotekę. W 1732, podczas przebudowy pałacu, powstała w nim wspaniała klatka schodowa, zaprojektowana przez Andrea Tirali, ozdobiona freskiem Upadek Gigantów autorstwa Pietro Longhi. Rodzina Sagredo utrzymała własność pałacu do 1913 r. po czym pałac kilkakrotnie zmieniał właścicieli, którzy wyprzedawali kolejne dzieła sztuki. Ostatecznie pałac zamieniono na luksusowy hotel. I wprawdzie dzisiaj wspaniałe stiuki sufitu i ścian, marmurowe i szklane dekoracje oraz meble stanowiące wyposażenie sypialni, pochodzące z około 1718, podziwiać można w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, to hotelowi gości mają na czym "zawiesić oko" goszcząc w tym hotelu i płacąc za pokój w granicach od 1000 do nawet 3.500 zł za noc w apartamencie.

Jedno z wnętrz na zdjęciu ze strony https://www.italianways.com/ca-sagredo-the-virtue-of-beauty/

Palazzo Marcello to gotycki pałac z XIV w. który w  1485 stał się własnością rodziny Marcello. Tutaj urodzili się muzyk i kompozytor Benedetto Marcello (1686 – 1739 oraz jego brat, kompozytor Alessandro Marcello (1673 – 1747). Czerwony budynek to gotycki Palazzo Erizzo alla Maddalena oryginalnie wzniesiony dla rodziny Molin. Do rodziny Erizzo trafił w 1650 r. w wyniku małżeństwa.

 Z pałacem tym związana jest historia kapitana Negroponte (od jego nazwiska pochodzi nazwa podbitej podczas II Krucjaty wyspy greckiej na Morzu Jońskim znanej dziś jako Eubea). 

Paolo Erizzo kierował obroną wyspy przed wojskami tureckimi Mehmeta II, po zdobyciu wyspy przez Turków w 1470 r został z rozkazu sułtana ścięty. Z kolei inny członek rodziny - Francesco Erizzo, w latach 1631-1646 sprawował urząd Doży. 

 I wreszcie biały budynek to Palazzo Soranzo Piovene wzniesiony został w XVI w. dla rodziny Soranzo, według projektu Sante Lombardo, syna Tullio Lombardo. Nazwa pałacu została uzupełniona o drugi człon gdy w 1724 r. przypadł on w spadku Cecilii, żonie Coriolana Piovene.

Ca' Vendramin Calergi znają wszyscy odwiedzający Wenecję hazardziści, gdyż obecnie mieści słynne weneckie kasyno. Budynek zaprojektowany został pod koniec XV w. przez architekta Mauro Codussi, projektanta kilku kościołów i pałaców w Wenecji. Budowa pałacu w stylu renesansowym zajęła dwadzieścia osiem lat, od 1481 do 1509 r. W roku 1581 pierwotni właściciele, rodzina Loredan, popadli w kłopoty finansowe i pałac sprzedano za 50,000 dukatów Erykowi II, Księciu Brunswick-Lüneburg, który po zaledwie dwóch latach odsprzedał go dalej Guglielmo Gonzaga, Księciu Mantui. Ten z kolei odsprzedał pałac pochodzącemu w Heraklionu na Krecie weneckiemu patrycjuszowi Vittore Calergi.  Ten, w 1614 zlecił, architektowi Vincenzo Scamozziemu, dobudowanie wzdłuż ogrodu tak zwanego "Białego Skrzydła". W 1739 r., dzięki małżeństwu pałac trafił do rodziny Vendramin, w której posiadaniu pozostał przez blisko sto lat. W roku 1844 z kolei, Marie-Caroline de Bourbon-Sicile, Księżna Berry i jej drugi mąż Ettore Carlo Lucchesi-Palli, Książe della Grazia nabyli pałac od Vendraminów. Pałac pozostał w rodzinie Grazia do 1937 r., a następnie nabył go Giuseppe Volpi, Hrabia Misurata, który urządził w jego wnętrzach Centrum Zjawisk Elektromagnetycznych i Elektrycznych. Ostatecznie w 1946 r. pałac zakupiła Rada Miasta Wenecji, by od 1959 przeznaczyć go na Casinò di Venezia. 

Pałac ma też drugie oblicze. Otóż Ryszard Wagner odwiedzał Wenecję sześciokrotnie. W roku 1882 wynajął całe piano nobile w tym pałacu dla siebie i rodziny. Przybył tu 16 września 1882 wraz z żoną, Francescą Gaetaną Cosimą Liszt (córką Franciszka Liszta), czworgiem dzieci (Daniela von Bülow, Isolde, Eva i Siegfried Wagner) oraz służbą. I w tym pałacu zmarł na atak serca po południu 13 lutego 1883 w wieku lat 69. W lutym 1995 r otwarto w pałacu Muzeum Wagnera niestety dostępne tylko w soboty po uzgodnieniu wizyty... 

Za kasynem mijamy Rio di San Marcuola. 

Kościół San Marcuola przy Campo San Marcuola nie wygląda zbyt okazale. Wprawdzie drzwi wejściowe osadzone są w portalu z tympanonem wspartym na kolumnach jońskich, ale wyraźnie brakuje całej reszty fasady. Pierwszy kościół w tym miejscu wzniesiono w XII w. jednak w latach 1730-1736 Giorgio Massari zrealizował jego przebudowę, według projektu Antonio Gaspari. W apsydzie kościoła znajdowały się dwa obrazy Jacopo Tintoretta, ale jeden z nich został zdjęty i wywieziony, a w jego miejscu pojawiła się kopia. Poza tym w kościele zobaczyć można zbiór późnobarokowych rzeźb autorstwa  Gaetano Susali,

Palazzo Gritti Dandolo, w stylu weneckiego gotyku, powstał w okresie średniowiecza, jednak uległ poważnej przebudowie w XVII w.

Palazzo Correr Contarini Zorzi  jest pałacem w stylu renesansowym. Pałac zbudowano w 1678 r. na miejscu wcześniejszego budynku gotyckiego. Pałac, powstał na zlecenie rodziny Correr przechodził następnie kolejno w ręce rodzin: Soranzo, Zorzi i Contarini. 

Palazzo Emo 

Przy Rio de Canaregio, za jedną z fasad kościoła Św. Jeremiasza i z należącą do niego dzwonnicą, w tle widoczny jest Palazzo Labia. Pałac wzniesiony został na przełomie XVII i XVIII w., według projektu dwóch architektów - Andrea Cominelli oraz Alessandro Tremignon, dla rodziny Labia. Państwo Labia byli przedstawicielami nowej arystokracji weneckiej - pochodzili z Katalonii - i kupili sobie swój status za sporą kwotę przeznaczoną na podratowanie weneckiego budżetu, uszczuplonego znacznie na skutek wojen z Turkami w roku 1646. Musieli "dołączyć do miejscowych" tworząc wystawną rezydencję. Gdy pałac odziedziczyły dzieci katalońskich imigrantów,  bracia Angelo Maria Labia i Paolo Antonio Labia obiekt nie był jeszcze całkowicie ukończony co skłoniło ich do zatrudnienia Giovanniego Battisty Tiepolo, by wykonał dekoracje sali balowej. Tiepolo z kolei pozyskał do współpracy Girolamo Mengozzi Colonna. W konsekwencji powstała jedna z najwspanialszych sal balowych w mieście, której ściany są pokryte freskami przedstawiającymi romantyczną historię relacji między Markiem Antoniuszem i Kleopatrą. 

 Przełom XIX i XX w to powolny upadek rodziny Labia i ich pałacu. Dodatkowo w 1945 r. przed pałacem eksplodowała łódź przewożąca amunicję wyrządzając znaczne szkody. Ratunek przyszedł, gdy pałac zakupił w 1948 r niejaki  Don Carlos de Beistegui, dziedzic wielomilionowej fortuny, zbieracz dzieł sztuki i dekorator wnętrz. Pod jego czujnym okiem przywrócono pałacowi dawną świetność i uzupełniono wystrój nowymi, pozyskanymi przez właściciela z innych obiektów, dziełami sztuki.

Do historii przeszedł, zorganizowany przez Don Carlosa de Beistegui, bal maskowy - Le Bal Oriental - który odbył się w pałacu 3 września 1951 r. Określono go ostatnią tak wspaniałą imprezą arystokratyczną w Wenecji w XX w. Trudno byłoby wymienić wszystkich gości, bo pewnie więcej niż stronę zajęłyby same ich tytuły. Warto natomiast wspomnieć postacie charakterystyczne. W balu uczestniczyli Salvador Dali i  Christian Dior, którzy wzajemnie zaprojektowali swoje kostiumy. Mówi się, że od tego balu karierę rozpoczął Pierre Cardin, który zaprojektował stroje dla około 30 gości. Część strojów zaprojektowała też Nina Ricci. 

Don Carlos w latach 1960 przeszedł serię zawałów serca i wyprowadził się z Wenecji do swojej francuskiej rezydencji w  Montfort l'Amaury, a pałac sprzedał telewizji włoskiej RAI.  Natomiast znaczną część wyposażenia spadkobiercy sprzedali na aukcji w 1999 r. W 2008 r RAI wystawiło pałac na sprzedaż z zastrzeżeniem, że ma być on wykorzystywany na cele kulturalne...     

Kościół  Świętych Jeremiasza Proroka i Łucji Męczennicy - Chiesa dei Santi Geremia Profeta e Lucia Martire - w swojej obecnej formie to efekt kolejnych przebudów. Pierwszy kościół wzniesiono tu już w XI w., dzięki fundacji Mauro Tosello i jego syna Bartolomeo, dla zapewnienia godnego miejsca spoczynku relikwii Św. Bartłomieja, przywiezionych z Apulii w 1043 roku. Fakt, że kościół dedykowano Prorokowi Jeremiaszowi wskazuje na silne wpływy kultury bizantyjskiej na duchowość Wenecji. Pierwszy kościół został przebudowany w 1174 roku z inicjatywy doży Sebastiana Zianiego. Z tej świątyni pozostała do dziś 43-metrowa kampanila. Jednak w XVIII w. istniejący kościół rozebrano i na jego miejscu, w latach 1753–1760, wzniesiono obecną budowlę na planie krzyża greckiego z kopułą nad skrzyżowaniem naw, według projektu architekta Carla Corbelliniego. W roku 1860, gdy pod budowę dworca kolejowego konieczne było rozebranie kościoła Św. Łucji, jej relikwie przeniesiono do kościoła Św. Jeremiasza. Po wykonaniu nowego ołtarza głównego,  według projektu Gaetana Rossiego, w 1935 r. relikwie świętej spoczęły w ołtarzu w marmurowej urnie. W 1955 r. patriarcha Angelo Giuseppe Roncalli (późniejszy papież Jan XXIII) wystąpił z inicjatywą wykonania srebrnej maski na twarz św. Łucji. Poza ołtarzem świętej w kościele znajdują się liczne dzieła sztuki, w tym obrazy Palmy Młodszego. Ponadto, w kościele przechowywane są również inne relikwie, między innymi kości świętych Tomasza i Bartłomieja oraz żebro św. Marii Magdaleny. 

Obok kościoła Św. Jeremiasza mieści się niewielki piętrowy budynek z cegły na kamiennej podmurówce, którego fronton zdobi tarcza herbowa zwieńczona czaszką. To budynek "Scuola dei Morti". W 1592 roku przy kościele San Biagio della Pagnotta utworzono jedno z tak zwanych "stowarzyszeń czyśćcowych" „del Suffragio”, którego zadaniem jest modlitwa za dusze zmarłych. Stowarzyszenie zostało zatwierdzone w 1594 roku przez papieża Klemensa VIII, a w 1620 roku zostało podniesione do godności „Bractwa”, przez papieża Pawła V. W Wenecji członkowie Bractwa zbierali się na modły w kościele Św. Jeremiasza od 1615 r. Po kilku latach proboszcz przyznał Bractwu kawałek ziemi na kaplicę, budowę zatwierdził Senat w 1659 r. i rodzina Savorgnan sfinansowała wykonanie. Aby zostać członkiem bractwa należało mieć ukończone 18 lat. Po przyjęciu do Scuola dei Morti każdy płacił po sześć lirów na zakup świecy towarzyszącej zmarłemu na pogrzebie oraz na odprawianie mszy za dusze w czyśćcu. Członkowie Bractwa korzystali z odpustu zupełnego udzielonego przez Klemensa VIII, wynoszącego 8 dni odpustu, jeśli uczestniczyli we wszystkich nabożeństwach po zmarłych albo 100 dni, jeśli w poniedziałki i piątki odmawiali de profundis za dusze oczekujące na zbawienie w czyśćcu. Na członkach spoczywało wiele obowiązków i podlegali licznym regułom, których musieli przestrzegać. Między innymi musieli spowiadać się raz w miesiącu i przyjmować Komunię Świętą cztery razy w roku w kościele San Geremia. Członkowie wnosili opłatę członkowską cztery suy miesięcznie i płacili grzywnę w wysokości dwóch funtów, jeśli nie stawili się na pogrzebie lub nie wysłali nikogo innego, ubranego we własny strój Bractwa. Strojem tym była suknia z cienkiego białego płótna z szerokimi rękawami, czarnym sznurem, czarną mucetą narzuconą na oba ramiona oraz czarny kornet z paskiem pod brodą. Na mucecie, na lewym ramieniu, umieszczono symbol Bractwa: wizerunek Maryi z dzieciątkiem na jej łonie i z klęczącą dziewczyną, która wylewa wodę z dzbana na dusze w czyśćcu oraz napis CONFRATERNITATIS S. MARIAE SUFFRAGIJ SNCTI HIEREMIAE...

Biały budynek to barokowy Palazzo Flangini wybudowany dla tej rodziny w latach 1664-1682, według projektu architekta Giuseppe Sardi. Ostatnim przedstawicielem rodziny, który był właścicielem pałacu był kardynał Flangini zmarły w 1804 r. Po jego śmierci pałac przeszedł na rodzinę Panciera. Ciekawostką jest to, że pałac, co dość nietypowe, jest asymetryczny. Wskazuje to, że wybudowano tylko połowę planowanej budowli rezygnując z drugiej części ponieważ nie udało się nabyć przylegającej do pałacu działki .Czerwony budynek z nadbudówką na dachu to Casa Seguso, a budynek z ukwieconymi balkonami na parterze to Casa Cini.

Czym bliżej dworca kolejowego, tym więcej niewielkich hoteli przeciętnej klasy chociaż i tutaj, jak w hotelu Principe noc kosztuje ponad 600 zł...

 Ponte degli Scalzi został zaprojektowany przez Eugenio Miozzi i w roku 1934, jako kamienny most łukowy, zastąpił istniejący tu wcześniej żelazny most zbudowany przez Austriaków. Most łączy dzielnicę Cannaregio z dzielnicą Santa Croce. 

  Przy wejściu na most od strony Cannaregio znajduje się kościół kamedułów Santa Maria di Nazareth zwany inaczej kościołem Scalzich. Jest to bardzo ciekawy obiekt barokowy, którego piękna fasada wykonana została według projektu Giuseppe Sardi, w latach 1672 - 1680. Niestety podczas naszej wizyty prowadzono właśnie jej remont. Wnętrze kościoła jest bogato zdobione freskami autorstwa Giovanniego Battisty Tiepolo. W kościele tym pochowany jest też ostatni Doża Wenecki, Ludovico Manin, który zmarł 23 października 1802 r. Ale to zwiedzanie również pozostanie na kolejną wizytę w Wenecji...

 Jesteśmy już przy ogromnym kompleksie gmachów wchodzących w skład dworca kolejowego imienia Św. Łucji...

Teraz zmieniamy vaporetto i ruszamy w drogę powrotną do Placu Św. Marka. Ale o tym w kolejnym wpisie...