Zatrzymaliśmy się na parkingu pomiędzy dwoma wzniesieniami, na szczycie których, otoczone parkiem znajdowały się dwie pagody. Jednak naszą uwagę w pierwszym momencie przykuł przepięknie położony i wspaniale utrzymany ogród...
Dopiero po chwili zainteresowaliśmy się pagodami, ciemną w brązie ustawioną na szczycie po lewej i białą po prawej.
Jak poinformowała nas nasza Pani Przewodnik, do pagód nie ma konieczności wspinać się po dość stromym zboczu ponieważ do obu prowadzą zadaszone korytarze z ruchomymi schodami. Nas jednak zainteresował park i zdecydowaliśmy się na spacer między kolejnymi tarasami pokrytymi kwiatami, krzewami i innymi roślinami dekoracyjnymi.
Biała Pagoda nosi nazwę Naphaphonphumisiri, co oznacza "będąca siłą powietrza i łaską ziemi". Powstała ona jako druga, w 1992 r. Wzniesiona została przez Królewskie Tajskie Siły Powietrzne dla uczczenia 60 urodzin Królowej Sirikit.
Brązowa Pagoda nosząca nazwę Naphamethinidon, co znaczy siłą ziemi i powietrza", wzniesiona została również przez Królewskie Tajskie Siły Powietrzne dla uczczenia 60 urodzin Króla Bhumibola Adulyadeja, czyli Ramy IX w 1987 r.
Zanim wejdziemy do wnętrza Pogody Królowej podziwiamy wspaniale zaprojektowane i utrzymywane ogrody. Przez cały czas na terenie ogrodów pracują ogrodnicy i wyniki ich pracy wzbudzają podziw. Większość wykorzystanych tu roślin znamy z naszych ogrodów ale w naszych parkach tak bujnie rośliny te nie rosną...
Z reguły pagoda jest obiektem zamkniętym i jedynie niewiele obiektów posiada dostęp do znajdującej się u jej podstawy komory, w której przechowywane są relikwie Buddy.
Pagoda Królowej - Naphaphonphumisiri - osadzona jest na dwupoziomowym tarasie tworzącym kształt kwiatu lotosu. Dolny taras ma średnicę 37 m. I nie jest to przypadek. Planując budowę dowództwo Królewskich Tajskich Sił Powietrznych zwróciło się do Najwyższego Patriarchy Somdet Phra Nyanasamvara z prośbą o przedstawienie sugestii odnośnie formy obiektu. Po przestudiowaniu tematu Patriarcha przedstawił dwie sugestie - 37 to liczba Bodhipakkhiya dhamma czyli spraw, które przyczyniają się do osiągnięcia oświecenia. Druga sugestia dotyczyła 12 cudów, których doznała Siri Mahamaya, matka Buddy, co sprawiło, że mogła urodzić Wielkiego Nauczyciela. W konsekwencji pagoda zaprojektowana została na planie dwunastoboku. Jej wysokość to 55 m i jest ona o 5 m niższa niż Pagoda Króla, ponieważ Królowa była o 5 lat młodsza od Króla. Pagoda podzielona jest na 4 sekcje reprezentujące 4 stany umysłu. Niższy poziom to 8 poziomów reprezentujących ośmioetapową drogę do oświecenia. Wyżej dzwon składa się z 25 "warstw" reprezentujących 25 dharma czyli zasad buddyjskiego kosmicznego prawa i porządku. Szczytowy stożek osadzony jest w płatkach pąku lotosu, reprezentującego przebudzenie prowadzące do oświecenia, a wewnątrz znajdują się cztery relikwie Buddy darowane przez Królową Sirikit, Najwyższego Patriarchę, Dowództwo Lotnictwa (RTAF)oraz Świątynię Zęba Buddy w Kandy na Sri Lance. Nad wszystkim góruje dziewięciopoziomowy królewski parasol Chatra, wysoki na 4.5 m i o średnicy podstawy 1.8 m.
Po odprawieniu modłów oczyszczających miejsce budowy, kamień węgielny wmurował 11 stycznia 1991 o godzinie 12:19 ACM Kaset Rojjananil, Dowódca RTAF. Budowę ukończono w 900 dni. Koszt, bagatela, 135 milionów THB czyli drobne nieco ponad 16 mln złotych...
Tarasy i zewnętrzne ściany podstawy pagody nie są pozbawione dekoracji. Trzy ściany dwunastoboku zajmują drzwi wejściowe natomiast na pozostałych 9 przedstawione zostały w formie glinianej glazurowanej ceramiki wykonanej przez braci bliźniaków Wanchoke i Wanchai Krisdamahasakul, pracujących w Nakorn Thai Ceramics Co.,Ltd. w Nakhon Pathom, historie 9 zasłużonych bhikkhuni czyli w pełni wyświęconych buddyjskich mniszek, które osiągnęły oświecenie i zostały Etadagga czyli buddyjskimi świętymi.
Na bokach ścian tarasów umieszczono wnęki w kształcie pąków lotosu, które wypełniono wykonanymi z wypalanej glazurowanej ceramiki glinianej sześcioma obrazami przedstawiającymi 3 bhikkhuni oraz 3 upasika (świeckich wyznawczyń Buddy) i sześcioma przedstawiającymi sześć królestw niebieskich..
Bardzo ciekawe jest wnętrze sali modlitewnej. Oczywiście dominującym elementem jest posąg Buddy. Posąg ten jest współczesnym dziełem rzeźbiarzy z Chin. Posąg nosi nazwę Phra Buddha Sirikit Dighayumonggol. Mierzy z podstawą 3.80 m (sam posąg 3.20 m) i wykonany został w dwóch częściach (odcięcie widoczne jest na biodrach poniżej fałd szaty) z nefrytu. W całości waży tylko drobne 5 ton. Autorem projektu był Laemsingh Ditthapan. Ceremonia wyświęcenia posągu czyli "otwarcia oczu Buddy" miała miejsce 29 marca 1993 r.
Dolna część ścian wewnętrznych pokryta jest serią 9 płaskorzeźb zgrupowanych w trzy grupy po 3 obrazy przedstawiające Królewskie Obowiązki Królowej Sikirit. Płaskorzeźby te mają wymiary po 13.30 m szerokości, 3.5 m wysokości oraz 25 cm głębokości. Wykonano je z granitu.
Nad nimi znajduje się gzyms i dekoracja ze szklanej mozaiki. Mozaika ta przedstawia w 12 obrazach życie Buddy, a konkretniej jego elementy związane z kobietami. Obok Buddy bohaterkami kolejnych obrazów są Królowa Siri Mahamaya, Królowa Mahaprajapati Gotami, księżniczka Yasodhara (żona Buddy) oraz Visakha (która wspierała Buddę). Mozaika została wykonana ze szkła we Włoszech. Obrazy, kształt poszczególnych kostek oraz kolory zaprojektowane były komputerowo.
Pozostałą część kopuły zdobi mozaika przedstawiająca kwiat drzewa sal czyli damarzyka mocnego, reprezentującego w buddyzmie przemijanie, w szczególności przemijanie sławy i chwały.
Całkowita powierzchnia mozaik włoskich w pagodzie to około 3,150 metrów kwadratowych.
I są też skarbonki na drobne datki - tyle, że każda taka skarbonka to sejf z zamkiem szyfrowym... Czyżby niedowierzano w uczciwość odwiedzających?
Kamień węgielny ustawiony jest na podwyższeniu w szklanej gablocie, oczywiście z posągiem Buddy.
Zamiast pokonywać 129 stopni, ruchomymi schodami zjeżdżamy na siodło pomiędzy wzgórzami i tak samo wjeżdżamy na taras Pagody Króla...
Historia Pagody Króla - Nabhamethanidol - jest nieco wcześniejsza, ale równie barwna, a momentami nawet nieco bardziej skomplikowana.
Ideę budowy pagody-pomnika dla uczczenia 60 rocznicy urodzin Króla rzucił w 1977 r. Dowódca TRAF, Marszałek Lotnictwa Prapan Thupatemi. Zdecydowano, że ponieważ ten Król jest "wspanialszy niż ziemia i niebo" godnym miejscem dla jego upamiętnienia będzie najwyższe możliwe do budowy miejsce w Tajlandii. W konsekwencji wybór padł na jeden ze szczytów masywu Doi Inthanon.
Do zaprojektowania Pagody kierujący projektem Marszałek Lotnictwa Woranart Abhijari w listopadzie 1985 r. wybrał architektów Panią Khaisri Tansiri i Pana Santi Chomsombat, posiadających doświadczenie w projektowaniu obiektów kultu buddyjskiego. Do zespołu dołączył Pan Kanjak Satapanasoot jako konstruktor - inżynier projektu. Projekt podzielono na dwie części - budowę pagody, co miało zająć 285 dni i kosztować około 17.5 milionów THB oraz wykończenie dekoracyjne, na które przeznaczono 240 dni a koszt oszacowano na 24 miliony THB. Cały projekt miał być gotowy przed 5 grudnia 1987 r. - na urodziny Króla.
Pagoda zaprojektowana została jako obiekt o wysokości 60 m, co odpowiadało wiekowi Króla. Jej kształt miał reprezentować postać Buddy i jego oświecenie. Oparty na ośmiobocznej podstawie dzwon pagody podzielony jest na 3 części, z których każda reprezentuje jedną z trzech sfer wszechświata, z których każda składa się z 10 elementów. Nad dzwonem znajduje się kwiat lotosu z ośmioma płatkami reprezentującymi Szlachetną Ośmiostopniową Ścieżkę buddyjskiej praktyki. Szczyt pagody zaprojektowano w kształcie kwiatu bananowca reprezentującego oświecenie i nirwanę Buddy. A nad tym wszystkim góruje jeszcze 9-poziomowy parasol Chatra wykonany ze srebra, częściowo złoconego. Całość pagody spoczywa na podstawie w formie dwóch tarasów. Są one dekorowane płaskorzeźbami ceramicznymi w formie płaskorzeźb pochodzących z wioski słynącej z wyrobu ceramiki Dan Kwian. Wokół dolnego tarasu przedstawiają one postacie z historii Jakata o wcześniejszych wcieleniach Buddy zanim urodził się jako Gautama Buddha. Tak więc mamy tutaj postacie Książąt Temiya, Mahajanaka, Sama, Nimi, Mahosadha oraz Bhuridatta. Kolejne płaskorzeźby przedstawiają postacie z historii Lasu Himavanta rozciągającego się u podstaw Świętej Góry Meru. Mamy tu więc postacie reprezentujące niższe królestwo egzystencji - Chaddanta (słonia o sześciu kłach), Singha (lwa), Kodchasri (lwa z głową słonia), łabędzia, małpę, Paksorn, Naga Paksin (ptak z głową węża) oraz Panorn Maruek (stworzenie, którego górna część ciała to połowa małpy a dół to zad i nogi jelenia). Na tarasie górnym mamy z kolei 4 opowieści z Jataka; Książę Chanda-Kumara, Brahma Narada, Sage Vidhura praz Książę Vessantara. Pozostałe 6 łuków wypełniają obrazy Lasu Himavanta oraz stworzeń z wyższej sfery egzystencji, w tym Kinari (pół kobieta, pół ptak), Garuda, Narasimha, Nariphon (drzewo rodzące owoce w kształcie kobiety), pustelnik oraz Himavanta Pradesh (Władca Gór).
We wnętrzu dominującym elementem wyposażenia jest osadzony na podstawie z czarnego granitu posąg Buddy w pozycji medytacyjnej. Wykonano go z granitu w Indonezji, a wykonawcą był Pan Inyoman Alim Mustapha z Muntilan, dzielnicy miasta Yogyakarta. Kamień pochodził z Wzgórza Berjo położonego w pobliżu tego miasta. Szerokość posągu na poziomie kolan to prawie 163 cm. Jego wysokość to blisko 225 cm. Nazwa posągu jest dość skomplikowana i brzmi “Buddha Boromma Sasda Nawamintara Maha Chakri Rajanuson Sattipat Satapornpipat” co oznacza "Budda, wielki prorok. Ten posąg zbudowano dla upamiętnienie sześćdziesiątych urodzin IX Króla z Dynastii Chakri.”
Ściany zdobią 4 kamienne płaskorzeźby o wymiarach 2.40 x 5.00 m, przedstawiające najważniejsze wydarzenia z życia Buddy - narodziny, oświecenie, pierwsze kazanie i śmierć. Sklepienie sali pokrywa złoto-brązowa mozaika o powierzchni 1100 metrów kwadratowych oczywiście pochodząca z Włoch. Sala ma wymiary 16 m średnicy i 12 m wysokości.
Ceremonia wmurowania kamienia węgielnego odbyła się 5 grudnia 1986 dokładnie o godzinie 10:49. Tego dnia temperatura w tym miejscu wynosiła "aż" 3.5 stopnia i panowała mgła. Gdy konstrukcja pagody była gotowa umieszczona na jej szczycie relikwie podarowane przez Króla oraz pochodzące z wymiany między Tajlandią a Sri Lanką (jak wspomniałem we wcześniejszym wpisie relikwie posiadają zdolność do "samoreplikacji"...). Ceremonia poświęcenia odbyła się 6 września 1987 r. a oficjalne otwarcie zgodnie z planem w dniu urodzin Króla 6 grudnia 1987.
Na jednym z tarasów znajdowały się takie trzcinowe budowle związane z buddyjskimi rytuałami, ale nie udało nam się ustalić jakimi...
Dumą ogrodu jest występujący na jego terenie storczyk endemiczny dla górskich lasów deszczowych.
Powiedzenie "Zając w kapuście" nabiera w tym miejscu szczególnego znaczenia...
W parku pojawił się też ołtarz upamiętniający zmarłego Króla.
No i wracamy do Chiang Mai po drodze zatrzymując się na lokalnym targowisku dla turystów. Są lokalne owoce i warzywka, przyprawy i zioła. Można nabyć wytwarzane lokalnie, i nie tylko soki, przeciery i konfitury. Są też wina i miód. No i są koszulki, torby, torebki, fartuszki i inne produkty. Dla nas był to bardzo przydatny postój, bo zakupiliśmy świeżuteńkie truskawki na wieczór...
pagody piękniejsze niż cały szczyt dookoła :)
OdpowiedzUsuńW końcu dla pamięci i przez lotników stawiane, więc musiały być "wysokich lotów"...
OdpowiedzUsuń