Bangkok - Muzeum Królewskich Barek

 Kolejnym miejscem, które zaplanowaliśmy dziś odwiedzić było National Museum of Royal Barges czyli Narodowe Muzeum Barek Królewskich. Na mapie wyglądało, że od Wat Arun można tam dojść w kilka minut spokojnym spacerkiem. Po ponad pół godzinie spaceru okazało się, że jest to dalej niż zakładaliśmy. Ale pojawił się słabo widoczny wskaźnik do muzeum (hangar z półkolistym blaszanym dachem), więc sukces został osiągnięty.

Narodowe Muzeum Barek Królewskich mieści się nad brzegiem klongu o nazwie Bangkok Noi, pod adresem 80/1 Arun Ammarin Road Bangkok Noi, Bangkok. Jednak dojście od głównej ulicy prowadzi wąską betonową uliczką między bieda-domkami i zarośniętymi poletkami. Najlepiej więc dotrzeć tam łodzią. Można skorzystać z Chao Phraya Express Boat i wysiąść na Wang Lang Pier (N10) skąd pozostaje już tylko krótki spacer. Można też wynająć prywatną łódkę i dopłynąć do mola muzeum. 

To bardzo ciekawe muzeum nie jest zaliczane do najpopularniejszych atrakcji miasta, więc tłoku spodziewać się raczej nie należy. I bardzo dobrze bo miejsca we wnętrzu zbyt wiele nie jest... Dla cudzoziemców, oczywiście cena biletu jest znacznie wyższa niż dla miejscowych i wynosi 100 batów za wstęp plus 100 batów za robienie zdjęć i jeszcze 200, gdy chcemy kręcić wideo. Łącznie da nam to niecałe 50 zł... No i z bilecikiem na szyi możemy ruszać między historyczne barki Królów Tajlandii...

Główna część muzeum ma formę mariny, gdzie chodzi się po pomostach między, którymi na odpowiednich podstawach stoją królewskie barki. Barek podstawowych i kompletnych, stanowiących "Dziedzictwo Narodowe Tajlandii" jest osiem. Są też fragmenty kilku bardzo starych barek, które uległy zniszczeniu. Natomiast na ścianach znajdują się gabloty zawierające głównie dokumenty, zdjęcia, elementy wyposażenia barek oraz stroje obsługi barek królewskich...

  Zaraz po wejściu nad głową pojawia nam się taki oto stwór. To dziób barki o nazwie Asura Vayuphak. Dane tej barki to 31 m długości, 2.03 m szerokości oraz głębokość kadłuba 62 cm. Kadłub jest czarny, zdobiony złotem. Załogę barki stanowi 34 wioślarzy oraz 2 sterników. Za jednym pociągnięciem wioseł barka posuwa się o 2.6 m. Na dziobie tej barki, na niewielkiej armatce, siedzi jedna z postaci tajskiej mitologii.

Nazwa łodzi wskazuje, że postać na jej dziobie to jeden z przedstawicieli grupy postaci oznaczanych ogólną nazwą Asura, należący do grupy istot Vayuphak. 

 Kim są Asura?  Asura to istoty nieśmiertelne. Powstały one jako "błąd bogów". Z zasady są bóstwami niszczącymi wszystko, co stworzyli bogowie. Grabią i bezczeszczą wszystko co święte. Życie spędzają na doskonaleniu sztuki walki i zniszczenia. Często są strażnikami zagrabionych bogactw i relikwii. Jako nieśmiertelne przechodzą przez wielokrotny cykl reinkarnacji. Z kolei Vayuphaki, czyli "złoci", służą często jako strażnicy zbezczeszczonych świętych miejsc i bronią tych miejsc przed tymi, którzy chcieliby je ponownie uświęcić. Nie są skore do otwartej bitwy, ale gdy już w niej uczestniczą, są nieustraszone.  

Kolejna barka to Królewska Barka Anantanagaraj.

Królewska Barka Anantanagaraj jest znacznie większa. Mierzy 44.85 m długości, 3.17 m szerokości a głębokość kadłuba sięga do 94 cm. Obsługę barki stanowi 54 wioślarzy oraz 2 sterników. Jeden cykl wioseł porusza barkę o 3.02 m. 

Dziób tej barki zdobi siedmiogłowy wąż Naga zwany Nakkharat. Barka ta zbudowana za panowania Króla Ramy VI przeznaczona była do przewożenia ważnych posągów Buddy oraz szat przewidzianych do obdarowania mnichów w Wat Arun, podczas corocznej Królewskiej Procesji Barek. Ta konkretnie barka po raz pierwszy płynęła w procesji 14 kwietnia 1914 r. Tak więc w procesjach uczestniczy już od ponad 100 lat.

Umieszczone na barce zadaszone podwyższenie to rodzaj kaplicy noszący nazwę butsabok. W jej wnętrzu umieszczano na czas transportu posągi Buddy oraz szaty dla mnichów...

Trzecia z kolei barka to Anechatbhuchong. 

Dziób tej barki zdobiony jest rzeźbionymi wężami Naga, a jej kadłub pomalowano na różowo z zewnątrz i na czerwono w środku.

Anechatbhuchong liczy sobie 45.67 m długości, 2.91 m szerokości,  głębokość kadłuba wynosi 91 cm 

Siłę napędową tej barki stanowiło 60 wioślarzy oraz 2 sterników, dając jej przesunięcie o 3.5 m za każdym ruchem wioseł. Barka ta powstała w okresie władzy Króla Ramy V. 

Na barce znajduje się podwyższenie zwane griha gdzie zasiadali przewożeni barką dostojni goście...

Czwarta z kolei stoi barka Krut Hern Het, której dziób zdobi Garuda trzymający Nagę. Burty, czerwonej w środku barki, zdobią złote wzory na czarnym tle.

Barka Krut Hern Het liczy sobie 28.58 m długości, 2.10 m szerokości, a głębokość kadłuba to 60 cm. Siłę napędową stanowiło 34 wioślarzy oraz 2 sterników. Jeden cykl wioseł poruszał barkę o 2.6 m.

Narai Song Suban jest najnowszą z prezentowanych barek. 

 Barka zbudowana została specjalnie jako prezent urodzinowy dla niedawno zmarłego Króla Bhumibola Adulyadeja czyli Ramy IX. Otrzymał ją z okazji pięćdziesiątej rocznicy objęcia tronu, zwodowano ją 6 maja 1996 r. Za wykonanie barki odpowiadała Tajska Królewska Marynarka Wojenna, a za jej dekorację Tajska Akademia Sztuk Pięknych. Dziób barki zdobi postać boga Vishnu jadącego na swoim rumaku Garudzie, który z kolei trzyma w rękach węża Naga. Pod postacią Garudy umieszczone jest niewielkie działo. Kadłub łodzi pokryty jest złotym lakierem z ornamentami ze szkła.

Barka mierzy 44.30 m długości, 3.20 m szerokości, głębokość kadłuba to 110 cm. Załoga składa się z 50 wioślarzy oraz  2 sterników.

Największą w kolekcji jest barka Suphannahong. Dziób zdobi królewski łabędź w złocie. Bogato złocone są również burty. Barka ma 46.15 m długości 3.17 m szerokości, a głębokość kadłuba to 94 cm jej zanurzenie to 41 cm. Jeden cykl wiosłowania przemieszcza barkę o 3.5 m. Dodatkową ciekawostką jest to, że ta tak potężna barka została w całości wyciosana z jednego pnia drzewa tekowego.

Wyjątkowy jest skład załogi tej barki. No ale cóż w końcu podróżuje nią Król. Załogę stanowi więc 50 wioślarzy, 2 sterników, 2 oficerów z przodu i z tyłu barki, 1 chorąży sztandarowy, 1 sygnalista, 1 śpiewak modlitewny oraz 7 chorążych opiekujących się królewskimi regaliami.

Oczywiście na barce znajduje się platforma dla rodziny królewskiej.

Barkę tę rozpoczęto budować za czasów Króla Chulalongkorna, a ukończono za czasów Ramy VI, czyli powstała ona w okresie między rokiem 1880 a 1925. 

Siódma barka nosi nazwę Krabi Prab Muang Marn. Na dziobie tej barki o długości 28.85 m, szerokości 2.10 m i głębokości kadłuba 56 cm, dekorowanej złotem na tle czarnego lakieru, zasiada postać Hanumana... Barkę, która za jednym ruchem wioseł pokonuje dystans 2.6 m napędza 36 wioślarzy, którym towarzyszy 2 sterników.

No i ostatnia z tej kolekcji, ósma królewska barka  Ekachai Hern How. Dziób tej barki zdobi Hera - smok z głową węża Naga. Barkę napędza 38 wioślarzy, którymi kieruje 2 sterników. Za jednym cyklem wioseł barka pokonuje 3 m. Jej długość to 29.76 m, szerokość 2.06 m, a głębokość kadłuba 60 cm. 

Przechodząc pod ścianę przeciwległą wrotom hangaru możemy przyjrzeć się częściom rufowym barek.

W gablotach ekspozycyjnych na tej ścianie możemy poznać drobne elementy wyposażenia barek, dotyczące ich dokumenty oraz poznać stroje, w jakich podczas Procesji występują ich załogi...

Aż trudno uwierzyć, że do obsługi Procesji, w której uczestniczą łącznie 52 barki (a w muzeum pokazuje się tylko 8 najważniejszych) potrzebne 2,082 osoby specjalnie przeszkolonego personelu marynarki. Pełna procesja rozciąga się na rzece Chao Phraya przez ponad kilometr, gdy barki płyną w szyku po pięć obok siebie...

Funkcjonowanie królewskich barek w Królestwie Tajlandii nie jest zjawiskiem nowym. Królewskie Barki, jako element dekoracyjny dworskiego ceremoniału w czasie pokoju ,a okręty wojenne w czasach wojny pojawiają się w północnowschodniej Tajlandii już na początku XIV a w Kambodży XV w. Gdy upadło Królestwo wraz ze zdobyciem jego stolicy Ayutthaya w 1767 większość barek, poza kilkoma, którymi wycofywał się generał Taksin uległa zniszczeniu lub poważnemu uszkodzeniu. W nowej stolicy barki były odbudowywane lub też budowane od nowo. Niestety, w trakcie II Wojny Światowej doki marynarki tajskiej zostały zbombardowane, a historyczne barki zniszczone. Ponownie odtworzenie barek i powrót do ceremonii Procesji zawdzięczamy Jego Wysokości Królowi Bhumibolowi Adulyadejowi, który wkrótce po swojej koronacji w 1950 r. powrócił do dawnej tradycji. Muzeum powstało w dokach marynarki w 1972 r. Pozostałości starszych barek możemy obejrzeć między tymi, które są obecnie wykorzystywane w Procesji.

Po zwiedzeniu muzeum warto przejść kawałek do doków Marynarki Wojennej - Royal Barge Division Naval Transportation Ship Division (10 Arun Amarin Rd, Arun Amarin, Bangkok Noi, Bangkok 10700) gdzie zobaczyć można inne barki uczestniczące w procesji, a także proces ich powstawania... (wstęp na bilecie z muzeum)...

No to zapoznaliśmy się z barkami i możemy kontynuować dalsze zwiedzanie. Teraz zmierzamy do Domu Jima Thompsona, ale o tym już w kolejnym poście...