Ostatniego dnia w Taszkencie ruszyliśmy przez Magic City Park do znajdującego się za nim parku Milliy Bog'.
Po deszczach poprzedniego dnia mamy piękne kolory i bardzo żywą zieleń. Jest tu sporo ścieżek pieszych i rowerowych i bardzo dużo ławek pozwalających na spokojny wypoczynek wśród zieleni.
Jedną z głównych atrakcji parku jest spore jezioro, po którym w którym można popływać. Jest nad nim też sztucznie usypana piaszczysta plaża... A żeby było śmieszniej to jezioro nosi nazwę Jezioro Komsomolskie...
Na jeziorze znajduje się wysepka z kawiarnią połączona z brzegami dwoma mostami.
Poza funkcją wypoczynkową park pełni też funkcje historyczno-edukacyjne. Jedną z nich jest znajdująca się tu "Aleja Poetów" gdzie rozmieszczono pomniki najwybitniejszych twórców literatury uzbeckiej - tych historycznych i tych współczesnych.
Pierwszy pomnik przedstawia parę Saida Zunnunova & Said Akhmad. Saida Zunnunova była poetką i pisarką, jedną z założycielek uzbeckiej literatury kobiecej nowej ery i zarazem żoną Saida Akhmada. W swoich tomikach prozy zawarła prawdziwe i artystyczne przedstawienie życia kobiet i ostro obnażyła wady społeczeństwa radzieckiego, pod pozorem obnażania wad dawnych czasów. Natomiast Said Akhmad Khusankhodjaev jest uzbeckim pisarzem i dramaturgiem radzieckim, Bohaterem Uzbekistanu. Był bardzo płodnym autorem, twórcą felietonów, opowiadań a nawet trylogii. W 1947 r został uznany przez sowietów za wroga ludu ale po śmierci Stalina został zrehabilitowany. W swoich dziełach zgłębia ludzkie wady i zawiłości, losy jednostek pośród wstrząsów swoich czasów, wewnętrzne zmagania samotnego podróżnika czy też życie dzieci. Według mojej wiedzy ich dzieła literackie na język polski tłumaczone nie były.
Takich altanek, gdzie miejscowi wypoczywają i urządzają sobie pikniki jest w parku kilka.
Bohater na kolejnym pomniku to Ozod Szarafiddinow, był literaturoznawcą, tłumaczem i krytykiem literackim. W jego pracy wyróżnia się dwa okresy - pierwszy okres totalitaryzmu sowieckiego, gdzie zajmował się problematyką ochrony literatury przed ideologią totalitarną i drugi okres to główny okres jego działalności krytycznej, obejmujący lata niepodległości kiedy to zajmował się problemami kształtowania literatury narodowej, odbudowy uzbeckiej nauki i krytyki literackiej, asymilacją tradycji literatury światowej i doskonaleniem sztuki przekładu.
Na kolejnym piedestale siedzi Maqsud Shayxzoda, sowiecko-uzbecki poeta pochodzenia turecko azerbejdżańskiego, uważany jest za jednego z twórców nowoczesnej literatury uzbeckiej.
Dalej z granitowego piedestału spogląda na nas Ibraim Yusupov, który był sowieckim, karakalpackim i uzbeckim poetą, nauczycielem, tłumaczem i dramaturgiem - poetą ludowym Uzbekistanu i Karakalpakstanu a także Bohaterem Uzbekistanu. Jest autorem ponad 30 zbiorów poezji i prozy oraz autorem sztuk teatralnych a ponadto Ibrojim Jusupow jest uważany za autora hymnu państwowego Karakałpakstanu.
Z kolei Aleksandr Arkadyevich Faynberg był poetą, tłumaczem i scenarzystą który otrzymał godność Ludowy poeta Republiki Uzbekistanu, autorem piętnastu zbiorów poezji a także tłumaczem na rosyjski dzieł literatury uzbeckiej.
A kolei Tolepbegen Qayipbergenov był pisarzem sowieckim pochodzenia karakalpakskiego, przewodniczącego Związku Pisarzy Karakałpackich, był deputowanym ludowym Związku Radzieckiego i członkiem Rady Narodowości Rady Najwyższej ZSRR.
Z nieco większym polotem zrealizowano pomnik Mukhammada Yusufa. Według współczesnych Muhammad Yusuf był jednym z najzdolniejszych uzbeckich poetów końca XX i początku XXI wieku. Zmarł na zawał serca 29 lipca 2001 roku, w szczytowym okresie swojej twórczej kariery, podczas podróży twórczej, aby spotkać się z miłośnikami poezji w dystrykcie Ellikkala w Republice Karakałpacji. Przewidział swoją śmierć. A swój ostatni wiersz napisał około 1-2 godziny przed śmiercią...
I tak między pomnikami poetów i literatów doszliśmy do nowoczesnego budynku nad wejściem do którego napis głosi "O'zbekiston Yozuvchilar Uyushmasi" - gdyby ktoś się nad tym zastanawiał to jest to po prostu siedziba Związku Pisarzy Uzbekistanu - organizacji, która skupia około 700 członków. Co ciekawe - związek posiada własne oddziały w regionach, dom twórczości we wsi Dormon, szpital, Fundusz Literacki („Ijod”) oraz wydawnictwo.
Kolejny ciekawy obiekt w parku to nowoczesny gmach Muzeum Taszkentu.
Budynek łączy w sobie funkcjonalność z nowoczesnym stylem, wykorzystując jednocześnie charakterystyczne elementy tradycyjnej architektury Uzbekistanu - drewniane, oparte na rzeźbionych kolumnach podcienia.
Wracamy do Alei Poetów, a tych zostało nam jeszcze sporo. Kolejny pomnik upamiętnia Abdulla Oripova, który był uzbeckim poetą, tłumaczem literatury i politykiem zasiadającym w Senacie Uzbekistanu.
Erkin Vohidov z kolei był uzbeckim poetą, dramaturgiem, tłumaczem literatury i mężem stanu. Wiele jego wierszy zostało przerobionych na piosenki przez uzbeckich artystów. Po uzyskaniu przez Uzbekistan niepodległości pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Międzynarodowych i Stosunków Międzyparlamentarnych Olij Majlisu Uzbekistanu (1995-2005) oraz przewodniczącego Komisji Senatu ds. Nauki, Edukacji, Kultury i Sportu (2005-2009).
Gʻafur Gʻulom był uzbeckim poetą, pisarzem i tłumaczem literatury, który na język uzbecki przetłumaczył między innymi Le Mariage de Figaro Pierre'a Beaumarchais, Otello Williama Szekspira i Gulistan Saadi Shirazi. Uważany jest również za jednego z twórców nowoczesnej poezji uzbeckiej, obok Hamzy Hakimzody Niyoziyego. Jednocześnie zatwardziały komunista członek KPZR od 1946 r zasłużył sobie na liczne komunistyczne nagrody: Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1939), Order Odznaki Honorowej (1944), Państwowa Nagroda Stalina (1946), Poeta ludowy Uzbeckiej SRR (1963),
Order Czerwonego Sztandaru Pracy po raz drugi (1963) czy Nagroda Lenina (pośmiertnie, 1970). Poezją - chyba nie gdyż archiwa pokazują, że tworzył donosy na innych uzbeckich pisarzy do władz sowieckich i w przeciwieństwie do niektórych swoich odpowiedników, którzy również byli informatorami, nigdy nie okazywał żalu z powodu wydawanych donosów. Ale pomnik ma...
Abdulla Qahhor był radzieckim i uzbeckim powieściopisarzem, autorem opowiadań, poetą, dramaturgiem oraz tłumaczem literatury i bywa nazywany „Czechowem” Uzbeków. Jednak obok pracy literackiej miał też inne zajęcie gdyż archiwa wskazują, że ma on na swoim koncie również donosy na innych pisarzy uzbeckich do władz sowieckich.
Dalej ozdobny fotel zajmuje Oybek (w polskich materiałach także Ajbek) a właściwie Muso Toshmuhammad, pisarz, poeta, tłumacz i literaturoznawca. Na język polski zostały przełożone pojedyncze utwory Oybeka, m.in. sześć wierszy zamieszczonych w antologii Poezja uzbecka, w opracowaniu T. Chróścielewskiego.
Abdulla Qodiriy (w polskiej wersji Abdułła Kadiri) był pisarzem, który żył krótko i w trudnych czasach. Karierę pisarską zaczął w 1915 r od opowiadań i sztuki teatralnej, później tworzył nowele - pierwsze w uzbeckiej literaturze - oraz powieści i sztuki o treści historycznej i satyrycznej. W 1938 podczas wielkiego terroru został aresztowany, skazany na śmierć i rozstrzelany. W 1956 pośmiertnie go zrehabilitowano...
Cholpon a właściwie Abdulhamid Sulaymon oʻgʻli Yunusov był uzbeckim poetą, dramaturgiem, powieściopisarzem i tłumaczem literatury, jednym z najpopularniejszych poetów Azji Środkowej w pierwszej połowie XX wieku a także pierwszą osobą, która przetłumaczyła sztuki Williama Szekspira na język uzbecki. Niestety on też nie cieszył się długim życiem. Podczas Wielkiej Czystki pod przywództwem Józefa Stalina został aresztowany jako „wróg ludu” w 1937 roku i, podobnie jak Qodiriy i Fitrat, zamordowany 4 października 1938 roku.
Abdulla Avloniy był uzbeckim poetą, dramaturgiem, dziennikarzem, uczonym i działaczem społecznym działającym na początku XX wieku. Bardziej niż z pracy literackiej znany jest ze swojego zaangażowania w edukację w tym otwierania świeckich szkół i tworzenia dostępu do wiedzy dla dziewcząt.
Hamid Olimjon był uzbeckim poetą, dramaturgiem, uczonym i tłumaczem literatury okresu sowieckiego i jest uważany za jednego z najwybitniejszych uzbeckich poetów XX wieku. Niestety, miał zaledwie 34 lata gdy zginął w wypadku samochodowym 3 lipca 1944 roku w Taszkiencie. Jednak w swoim krótkim życiu był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego od 1942 roku i dosłużył się tam Nagrody Komsomołu im. Lenina. Był też mężem znanej uzbeckiej poetki Zulfiji, której pomnika niestety nie sfotografowałem. Zulfija przeżyła go o wiele lat, podczas wojny ZSRR z Niemcami pisała wiersze patriotyczne a także artykuły prasowe o roli kobiety w rodzinie i społeczeństwie. Za swoją pracę doczekała się dwukrotnie Orderu Lenina, Medalu Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej, Orderu Czerwonego Sztandaru Pracy (trzykrotnie) i Medalu „Za pracowniczą wybitność” (dwukrotnie)...
Czym dalej idziemy wśród pomników bohaterów uzbeckiej literatury, tym bardziej cofamy się w czasie. Na kolejnym pomniku stoi Mahkmudkhodja Behbudiy był uzbeckim działaczem Dżadid, pisarzem, dziennikarzem i czołową osobą publiczną w imperialnym rosyjskim i sowieckim Turkiestanie. Przed rewolucją rosyjską z 1917 roku Behbudij pisał artykuły do gazet i czasopism, a także podręczniki. Po rewolucji bezpośrednio zaangażował się w politykę, uczestnicząc w kongresach i wygłaszając przemówienia przed przedstawicielami rządu radzieckiego. Jednym z jego głównych dzieł była biblioteka „Behbudiya”, której głównym celem było zachęcanie lokalnej młodzieży muzułmańskiej i uczniów medres do zgłębiania nauk ścisłych
Mukimi (prawdziwe nazwisko Muhammad Aminkhodja Mirzakhodja oglu ) to uzbecki poeta i myśliciel. Jeden z twórców uzbeckiej literatury demokratycznej. Kontynuował tradycje uzbeckich i perskich poetów klasycznych. Mukimi śpiewał o prawdziwej miłości i człowieczeństwie. Istotą jego wierszy były ludzkie doświadczenia, radości i smutki, pragnienia i marzenia oraz zmagania. Gloryfikowały przyjaźń, lojalność, szczerość, wierność, wytrwałość i męstwo, a poprzez nie poeta starał się kultywować dobre cechy u ludzi. Marzył o sprawiedliwych i szczęśliwych czasach, wierząc, że takie dni nadejdą. Większość ghazali (tradycyjnych wierszy literatury perskiej i urdu) Mukimiya stała się piosenkami. Jako mieszkanie zajmował pokój w medresie „Hazrat” (1885) i spędził całe życie w ubóstwie.
Berdaq (prawdziwe nazwisko: Berdimurod Qargaboy oglu) to poeta, twórca literatury karakałpackiej końca XIX w. Liryczne wiersze i eposy Berdaqa odzwierciedlają życie społeczne ludu karakałpackiego w XVIII-XIX wieku. Berdaq marzył o szczęśliwym życiu dla ludzi pracy, prosi Allaha o pomoc, myśli o szczęściu, marzy o sprawiedliwym władcy i ma nadzieję na zbudowanie szczęśliwego społeczeństwa.
Furqat czyli Zokirjon Xolmuhammad oʻgʻli to pisarz, poeta, myśliciel i działacz polityczny przełomu XIX i XX w. W swoich utworach zwracał uwagę na ludzką godność oraz polemizował z religijnym mistycyzmem i ascetyzmem.
Tym razem cofamy się o wieki gdyż następną postacią tu upamiętnioną jest Zahir ad-Din Muhammad Babur, założyciel państwa Wielkich Mogołów, wódz, polityk, protektor nauki i sztuki, autor pamiętników Baburnama (Zapiski Babura), traktatu o sprawowaniu rządów i utworów poetyckich.
Na ostatnim z pomników siedzi nad księgą Ogahiy (pseudonim; pełne imię i nazwisko: Muhammadrizo Erniyozbek oglu) poeta , historyk i tłumacz. W jego poezji miłość jest ucieleśnieniem wiary, przekonań, ojczyzny, inteligencji oraz siłą napędową myśli, działań i światopoglądu bohatera lirycznego. Z kolei w swoich dziełach historycznych opisuje historię, życie kulturalne i społeczne Uzbeków, Turkmenów, Karakalpaków, Kazachów i Kazachów mieszkających w Khorezm w 2 połowie XIX w. jak i stosunki chanatu z innymi chanatami i inne wydarzenia historyczne. W dziełach poświęconych władzy według Ogahiego, każdy przywódca państwa musi posiadać wszystkie pozytywne cechy, aby umacniać władzę. Król musi być ambitny, sprawiedliwy, energiczny, hojny, pomysłowy, o czystym umyśle, kulturalny, współczujący i troszczący się o biednych. Wysuwa myśl, że jeśli władca posiada te cechy, jego władza będzie doskonała, a jego kraj będzie prosperować Przedstawił również sposoby rządzenia państwem. Według poety, król powinien ściśle przestrzegać zasad szariatu. Powinien unikać ekstrawagancji, intryg i plotek, nieuwagi, lenistwa, ucisku, chciwości i materializmu.
Pozostał nam jeszcze główny pomnik tej części parku, ale o osobie, którą upamiętnia pawilon z błękitną kopułą za chwilę bo jak do tej pory przeszliśmy przez literackie postacie Uzbekistanu prawie tak dokładnie, jak Tadeusz Chrościelewski w antologii Poezja uzbecka wydanej w 1989 r. Należy nam się więc krótki spacer po parku... A podczas tego spaceru zastanawiamy się, czy kiedyś w Polsce znajdzie się miasto, w którym powstanie trochę podobny park upamiętniający poczet najwybitniejszych naszych ludzi pióra...
Za płotem znajduje się budynek uzbeckiego parlamentu - Oliy Majlis
No i przed nami ukwiecony trakt na szczyt niewielkiego wzniesienia, na którym znajduje się pomnik najbardziej okazały gdyż związany jest z jedną z najważniejszych postaci w historii Uzbekistanu.
W tym miejscu i w ten sposób uhonorowany został Aliszer Nizamaddin Nawoi a właściwie Ali Szir Nawai Nizam ad-Din (ur. 1441 i zm. 1501 w Heracie) – wezyr władcy z dynastii Timurydów Husajna Bajkary i pisarz.
Alisher Navoi interesował się m.in. literaturą, malarstwem, muzyką, architekturą, rozwojem języka, historią. Opiekował się pisarzami i artystami. Jako pisarz Pozostawił po sobie cztery Dywany (zbiory) poezji lirycznych oraz Chamsę to jest pięć poematów romansowo-przygodowych.
Na otoku kopuły wewnętrznej umieszczono w czterech językach cytat z jego dzieł: "Niech wie cała ludzkość: największym przekleństwem jest wrogość, największym błogosławieństwem przyjacielskie relacje."
Przyszła pora opuścić park i udać się w kolejne ciekawe miejsce...
No to Yandex i zmieniamy park świątynię poezji na wyjątkowy obiekt religijny - Sobór Zaśnięcia Matki Bożej - główny obiekt prawosławny na terenie Uzbekistanu. Na terenie tego kompleksu poza głównym soborem znajdują się także cerkiew św. Łukasza Krymskiego, sanktuarium wody święconej, baptysterium i seminarium duchowne. Główne wejście od strony ulicy Nukus prowadzi przez złożoną z trzech łuków bramę nakrytą na środkowym łuku złoconą kopułą.
Wspaniale prezentują się też kute wrota bramy na teren Soboru.
Po przejściu na plac wewnętrzny natychmiast widać, że sama cerkiew centralna jest tylko jednym z komponentów znacznie większego kompleksu religijnego. Po lewej stronie znajduje się sklep z dewocjonaliami.
Dla prawosławnych woda święcona ma szczególne znaczenie. Wodę święci się raz do roku w Święto Jordanu /inaczej Święto Chrztu Pańskiego/. Używana jest nie tylko do święcenia miejsc, osób czy przedmiotów ale też wierni piją wodę święconą aby pomóc sobie w chorobach lub jako formę duchowego umocnienia. I po prawej stronie znajduje się Sanktuarium Wody Święconej.
Dalej po prawej stronie znajduje się pomnik Arcybiskupa Łukasza (w oryginale Walentin Feliksowicz Wojno-Jasieniecki), który w roku 2000 został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną jako Święty Wyznawca. To bardzo ciekawa postać. Był rosyjskim i radzieckim działaczem religijnym, lekarzem i chirurgiem, naukowcem i pisarzem duchowym, autorem prac z zakresu anestezjologii i chirurgii ropnej. Doktor medycyny (1915), doktor teologii (1959), profesor. Laureat Nagrody Stalinowskiej I stopnia (1946) za monografię „ Eseje o chirurgii ropnej ”. Był represjonowany i spędził łącznie 11 lat na wygnaniu. W 1946 roku został de facto zrehabilitowany i został laureatem Nagrody Stalinowskiej. Jego związki z Taszkentem mają charakter po części osobisty. Wiosną 1916 roku Wojno-Jasieniecki odkrył u swojej żony objawy gruźlicy płuc. Dowiedziawszy się o konkursie na stanowisko naczelnego lekarza Szpitala Miejskiego w Taszkiencie, natychmiast złożył podanie, ponieważ lekarze byli wówczas przekonani, że gruźlicę można wyleczyć środkami klimatycznymi. Suchy i gorący klimat Azji Środkowej był w tym przypadku idealny. Profesor Wojno-Jasieniecki został wybrany na to stanowisko na początku 1917 roku. Wojno-Jasieniecki był głęboko poruszony śmiercią żony, która zmarłą pod koniec października 1919 r, a jego poglądy religijne jeszcze się umocniły. Pod koniec 1920 roku otrzymał propozycję od biskupa Turkiestanu Innocentego (Pustynskiego) przyjęcia święceń kapłańskich, na co natychmiast się zgodził. W ciągu tygodnia przyjął święcenia lektora, kantora i subdiakona, następnie diakona, a 15 lutego 1921 roku, w dniu Spotkania Pańskiego, kapłana. Od tej pory łączył medycynę z religią. Święcenia biskupie wraz z mianowaniem biskupa Łukaszabiskupem Barnaulskim miały miejsce 31 maja 1923 r. Bolszewicka propaganda starała się zniszczyć go i jako naukowca, i jako chirurga i jako duchownego. Wieczorem 10 czerwca 1923 r został zatrzymany. Po przesłuchaniach został zwolniony i na poręczenie otrzymał zgodę by samodzielnie udać się do Moskwy na dalszy proces - co uczynił i stawił się w Moskwie w GPU na Łubiance. Tam kazano mu się zgłosić za tydzień. W trakcie tego tygodnia biskup Łukasz dwukrotnie odwiedził patriarchę Tichona i raz odprawił z nim nabożeństwo. Patriarcha Tichon uznał konsekrację Łukasza za prawomocną i mianował go biskupem Taszkentu i Turkiestanu i funkcję tę pełnił w latach 1923-1927. Lata wygnania spędził na Syberii. W czasie II Wojny Światowej aktywnie wspierał armię medycznie, duchowo i finansowo. Pod przywództwem arcybiskupa Łuki w ciągu kilku miesięcy 1944 roku przekazano na potrzeby frontu ponad 250 tysięcy rubli na budowę kolumny pancernej im. Dmitrija Dońskiego i eskadry lotniczej im. Aleksandra Newskiego. W sumie w ciągu niecałych dwóch lat przekazano około miliona rubli Po latach został rehabilitowany i w 1946 dekretem Rady Komisarzy Ludowych ZSRR został nagrodzony Nagrodą Stalinowską pierwszego stopnia w wysokości 200 000 rubli, z czego 130 000 rubli przekazał na pomoc domom dziecka. Łuka Wojno-Jasieniecki był jedynym duchownym, który otrzymał tę nagrodę. Pomimo represji jakie go spotkały wysoko cenił wkład Stalina w rozwój Rosji: „Stalin uratował Rosję, pokazał, co ona znaczy dla świata. Dlatego jako prawosławny chrześcijanin i rosyjski patriota nisko kłaniam się Stalinowi”. Ostatnie lata życia spędził w diecezji krymskiej w Symferopolu. W 1955 roku całkowicie oślepł, co zmusiło go do porzucenia chirurgii. Zmarł w niedzielę 11 czerwca 1961 roku. Na mocy dekretu Prokuratury Generalnej Rosji z dnia 12 kwietnia 2000 r., zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O rehabilitacji ofiar represji politycznych”, obywatel Walentin Feliksowicz Wojno-Jasieniecki został w pełni zrehabilitowany... A bardzo dokładny życiorys Biskupa Łukasza znaleźć można na stronie Wikipedii w języku rosyjskim...
Taszkencka katedra jest budowlą nową. Pierwszy kościół wzniesiono tu w 1871 r jako cerkiew pod wezwaniem Świętego Pantelejmona na cmentarzu szpitalnym w Taszkiencie. Obecny budynek powstał w latach 1877 - 1878 roku gdy ukończono budowę, a 31 stycznia 1879 roku cerkiew została konsekrowana. W 1922 roku, podobnie jak większość parafii w Azji Środkowej , parafia przeszła pod jurysdykcję Synodu Odnowicielskiego Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. W 1933 roku cerkiew została zamknięta dla celów religijnych, po czym do 1945 roku w budynku mieścił się magazyn sanitarny Centralnoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. W grudniu 1945 roku cerkiew została zwrócona wiernym, po czym ponownie konsekrowana w imię Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy; jednocześnie otrzymała status katedry diecezji taszkenckiej.
Jasne, przestronne wnętrze dekorowane jest pięknymi malowidłami ściennymi i dużą liczbą historycznych ikon oraz relikwiarzy.
Głównymi zabytkami katedry są starożytne ikony, relikwiarz z cząstkami drzewa Życiodajnego Krzyża Pańskiego, godne relikwie czcigodnych ojców Kijowsko-Peczerskich, ikona Zaśnięcia Matki Bożej, ikona Świętego Wielkiego Męczennika Pantelejmona, ikona Najświętszej Matki Bożej „Iwieron”, ikona św. Bazylego Wielkiego czy wreszcie ikona św. Mikołaja Cudotwórcy.
Niezmiernie ciekawą oprawą dla ikon są ołtarzyki wykonane z kolorowej ceramiki.
W 2007 r do katedry dobudowano prawą, południową nawę ku czci świętych Bazylego Wielkiego, Grzegorza Teologa i Jana Chryzostoma.
Nawa główna kończy się wieloboczną apsydą nakrytą kopułą, w której głównym wyposażeniem jest ikonostas.
W 2014 roku wybudowano w kompleksie katedralnym dodatkowy kościół pod wezwaniem św. Łukasza, w którym odprawiane są nabożeństwa żałobne za zmarłych. Jest to obiekt o bardzo ciekawej architekturze z zakręconymi schodami i kopułami.
Kolejny budynek "zaplecza" to biura i mieszkania części personelu.
Dzwonnica katedralna ukończona została w obecnej formie w 2009 r i jest najwyższą w Uzbekistanie.
Podczas naszej wizyty ta kaplica była jeszcze w budowie. Zważywszy, że przylega ona do gmachu administracyjno-mieszkalnego diecezji może to być kaplica seminaryjna lub biskupia.
Niewielki park ozdobiony jest fontanną.
Przykatedralny park podczas naszej wizyty obfitował w dojrzałe poziomki...
Jest dopiero południe, więc mamy jeszcze sporo czasu na kolejne miejsca, ale o tym w kolejnym poście.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz